निरोप

जाणाऱ्याला देऊ निरोप

येणाऱ्याचे करू स्वागत ।

झाले किती गेले किती

हिशोब झाला जागत ।

नव्या दिशा नव्या आशा

चला करू पूर्ण मनोगत ।

मार्ग हा या जीवनाचा

बसू नका हो बघत ।

चला पुढे जाऊ चला

नववर्षाचे करू स्वागत ।

Sanjay R.

काट्याने निघतो काटा

काट्याने निघतो काटा
चालल्याने मिळे वाटा ।
नसेल द्यायचे उत्तर तर
विषयालाच द्यायचा फाटा ।
असेल जर मनात तर
दुकान तिथेच थाटा ।
विचार नका करु हो
नफा हो नाही तर तोटा ।
Sanjay R.

मुक्ती

कुणाला काय वाटते
अर्थ काय त्याला
प्रयत्नांना दिसेना दिशा
सांगू मी कुणाला ।
समजवता मीच आता
माझ्याच या मनाला ।
दाखवून द्यायचे एकदा
सम्पूर्ण या जगाला ।
मार्ग हवा जो जाई तिथे
सांगा मुक्ती हवी मला ।
Sanjay R.

जमेल म्हणता म्हणता

नेहमीच असतो
प्रश्न एक डोक्यात ।
मन मात्र असते
आपल्याच हेक्यात ।

जमेल म्हणता म्हणता
येतो मीच धोक्यात ।
शिरत नाही काही
रिकाम्या खोक्यात ।

होकार की नकार
दोन्हीही एकात ।
क्षणातच कसे ते
विचारच फिरतात ।
Sanjay R.

कसं जमेल सारं

कसं जमेल सारं
चिंता असते डोक्यात ।
प्रयत्नांची कुठे कमी
अपयशच येते वाट्यात ।
तरी विचार आहे पक्का
जायचे नाही कुठे खोट्यात ।
Sanjay R.

सुखी जीवन

शोधू नका आनंद
अंतरात तो लपलेला ।
कशात मिळतो तो
हवा थोडा शोधायला ।
छंदच असेल तो
सखा तो मन रमायला ।
आनंदा वीणा हवे काय
सुखी जीवन जगायला ।
Sanjay R.

सुगंध

कवितेचा छंद माझा
खुले मनातला बंध ।
शब्दांना देऊनी साज
फुलवतो त्यातून गंध ।
बघून दरवळ त्याचा
होतो मीही मग धुंद ।
प्रेम येते किती फुलून
काय त्याचा सुगंध ।
Sanjay R.

दुःखाच्या वाटेवर

दुःखाच्या वाटेवर ही
असतो थोडा आनंद ।
द्यायचा वेळ थोडा
पूर्ण करायचा छंद ।
डुंबून जायचे तयात
होऊनि सर्वस्वी धुंद ।
मन येते मग बाहेरून
दरवळतो कसा सुगंध ।
सारेच कसे येते जुळुनी
आणि तुटतात सारे बंध ।
Sanjay R.

छंद

छंद कुणाला कशाचा
तोची आनंद घ्यायचा ।
प्रफुल्लित होते मन
क्षण दुःख विसरायचा ।
लागे जीवाला आस
ध्यास काही करायचा ।
अभिमान वाटे मनास
मार्ग निघता सुखाचा ।
वेळ द्यायचा थोडासा
अर्थ लाभे जीवनाचा ।
Sanjay R.

मात

संसाराचा खेळ हा
जिंकणे कुठे यात ।
जीवनभर चाले खेळ
मिळे साऱ्यांची साथ ।
कधी हार कधी जित
त्यावरही करू मात ।
Sanjay R.

संवादातून सारेच जुळते

वाद करुनि भले कुणाचे
वादापोटी येतो प्रकोप ।
नाट्यमधले धागे तुटती
मधुरतेचा तर होतो लोप ।

बोल कुणाचे असता गोड
विश्वासाची तयास जोड ।
कोण कुणाच्या होईल दूर
बंधनाची त्या नसेल तोड ।

संवादातून सारेच जुळते ।
प्रेमा मध्येच सारे मिळते ।
दुराव्याचा नाहीच उपाय
दुःखात मग मनही जळते ।
Sanjay R.

चंद्र सूर्य

पडतात किती स्वप्न

काय काय मी बघतो ।

जे जे मनात माझ्या

सारेच मी जगून घेतो ।

आभासी ती दुनिया

रडतो कधी मी हसतो ।

वास्तवात कुठे काय

चंद्रा वर जाऊन बसतो ।

अंतराळाची घडते यात्रा

मग सूर्यही मनात वसतो ।

Sanjay R.

मनीष

मनीष, साधा सरळ. एकांतात रमणारा, निसर्गाच्या दुनियेत, पाना फुलांमध्ये आनंद शोधणारा.

अगदी लहान पनापासून तो असाच आहे. कधीच स्वतःहून कुणाशी बोलत नसे. कुणी बोललं तर दुसऱ्यास कधी दुखावत नसे.

आवाज ही त्याचा गोड मधुर. पाहायला कुणीही खूपच सुंदर म्हणावं असा.

लहान असताना तर, सारेच त्याच्या आईस म्हणायचे...
 
"अग तारे चुकून हा मुलगा झाला असेल गं, बघ जरा मुलगीच असेल, विचार जरा डॉक्टरांना".

" इतकी सुंदर तर मुलगीच असायला हवी होती ". 

मग तारालाही वाटायचं ही मुलगीच असती तर किती छान झालं असत.

तिलाही मुलीचीच आवड होती.

मग ती मनिषला मुलींचीच कपडे घालून छान पावडर गंध लावून छोटीशी वेणी घालून तयार करायची.

मनीष त्या वेशात खूपच सुंदर दिसायचा. कुणीही त्याला उचलून घ्यायचे. खूप लाड करायचे.

मनीष मात्र अगदी लहान असताना पासून मग गोंधळून जायचा. त्याला काय करावे काय बोलावे काहीच सुचत नसे. तो शांत राहून फक्त बघत बसायचा .

होता होता मनीष मोठा होत होता. पण आता तो मुलांना टाळू लागला होता. त्यांच्यापासून दुर दूर राहायचा.

त्याला स्वतःतच रमायला आवडायचे. तो आपल्याच विश्वात जास्त आनंदी असायचा. कुणी काही बोललं की गोंधळून जायचा. काय बोलावे. काय उत्तर द्यावे काहीच सुचत नसे.

आता मनीष सोळा सतरा वर्षाचा झाला होता. पण सदा त्याच्या मनात एक वेगळी घालमेल सुरू असायची.

त्याला मुलींच्या कपड्याबद्दल आकर्षण वाटायचे. आपणही तसे कपडे घालून मिरवावे, केसांची छान वेगवेगळी हेअर स्टाईल करून घेऊन मस्त पैकी मानेला झटका देऊन केस मागे सारावे, चेहऱ्यावर मस्त पावडर, क्रीम लावून, कपाळावर बिंदी लावून, ओठांना छान रंगीत गुलाबी लीप स्टिक लावावी. मस्त नटावे अशी इच्छा त्याला नेहमीच वाटायची.

पण कधी तसे करून बघितलेच आणि आई ला ते कळले तर मात्र ती मनीष वर खूप ओरडायची रागवायची. त्यासाठी त्याने आईचा खूपदा मारही खाल्ला होता.

पण त्याला काहीच कळत नव्हते. त्याला ही अशी इच्छा का होते.

एक दोनदा त्याने आई जवळ तसे संगण्याचा प्रयत्नही केला. पण आईकडून त्याला मार आणि ओरडण्याशिवाय काहीच मिळाले नव्हते.

आता त्याच्या चालण्या बोलण्यातही कुणाच्याही लक्षात यावा असा फरक दिसायला लागला होता.

शाळेतली मुलं त्याची टिंगल करायचे. त्याला मनीषा मनीषा म्हणून चिडवायचे.

त्यामुळे तो खूप दुःखी व्हायचा. मग एकांतात कुठेतरी लपून बसायचा.  स्वतःच रडत राहायचा.

का मी हा असा ? स्वतःलाच प्रश्न विचारायचा आणि स्वतःच उत्तर शोधण्याचा प्रयत्न करायचा.

त्याच्या मनाचा कोंडमारा व्हायचा.

मात्र त्याला कुणी मनीषा म्हटलं की खूप छान वाटायचं.

आताशा त्याने शाळेत जाणे पण बंदच केले होते. घरून शाळेत जाण्यासाठी निघायचा मात्र कुठेतरी दूर एखाद्या एकांत जागी जाऊन तो वेळ काढायचा, आणि शाळेच्या सुट्टीच्या वेळी बरोबर घरी यायचा.

मनातला कोंडमारा कुणाजवळ मोकळा करावा काहीच कळत नव्हते. आईला काही सांगायचे म्हटले तीही खूप रागवायची. 

मग त्याला वाटायचे आपले लहानपणच किती छान होते. सगळे किती लाड करायचे.

आणि आता, आता तर सगळेच मला दूर सारतात.  का हे असे होत आहे ?  देवा मलाच का हे असं बनवलं? यात माझा काय गुन्हा?

तो खूप रडायचा . मग त्याला देवाचाही राग यायचा. कुणीच त्याला समजून घ्यायला तयारच नव्हते. 

आतल्या आत त्याचे मन त्याला पोखरुन काढत होते. काय करावे काहीच कळत नव्हते.

नेहमीच तो दुःखी रहायला लागला. शेवटी त्याने एक निर्णय घेतला.

आज सकाळी शाळेत निघताना त्याने आपले घर अगदी डोळे भरून पाहिले. देवाला नमस्कार केला.

आईला बघून त्याच्या डोळ्यात आसवे आली. तो अचानक आईला बिलंगला. त्याला आईला सोडूच नये असे वाटत होते. 

आईनेच त्याला रागावून बाजूला केले. म्हणाली अरे हे काय मनीष. आता तू लहान का आहेस. जा तुझ्या शाळेची वेळ झाली बघ. निघ शाळेला वेळ व्हायला नको. उशीर झाला तर टीचर पनिश करतील तुला.

जड अंतकरणाने तो आई पासून दूर झाला. त्याने आपली स्कुल बॅग उचलली आणि निघाला.

आज मुद्दाम तो वर्गात गेला. सगळी मुलं त्याची टिंगल करत होते.

कुणीच त्याला इतके दिवस का आला नाही , कुठे होता, काय झाले काहीच विचारत नव्हते.

सगळ्यांना फक्त त्याची टिंगल मात्र करायचे सुचत होते. त्याला सगळ्यांचाच खूप राग आला. मग मात्र तो स्कुल मध्ये न थांबता सरळ झपाटल्यासारखा रस्त्याने एकटाच आपल्याच तंद्रीत  निघाला.

सायंकाळ होऊनही मनीष आज घरी परत आला नाही म्हणून तारा ला काळजी लागली. तिला काय करावे काहीच सुचत नव्हते.

तेवढ्यात कोणी तरी तिला सांगितले गावाच्या बाहेर कुणी तरी एका मुलाने फाशी घेऊन आत्महत्या केली. 

तिचा हृदयाचा थरकाप उडाला ती तशीच खाली बसून रडायलाच लागली....

संजय रोंघे
नागपूर

आभासी या दुनियेत

आभासी या दुनियेत
सारेच खेळ मनाचे ।
काय करू काय नको
काय कुठल्या गुणाचे ।

फेसबुक असो वा व्हाट्सप
नकळतच लागतो लळा ।
उघडून उघडून बघतो मग
मोजू नकाच किती वेळा ।

विचारांची माया सारी
जगाची होते वारी ।
दिवसा ढवळ्या दिसे स्वप्न
डोळे ओलावतात मन भारी ।

कधी होतो ताप डोक्याला
म्हणतो आता सांगू कुणाला ।
टोपी घालून जातो कोणी
भोगतो दुःख सांगे मनाला ।
Sanjay R.

स्वप्न कशाचे

उघड्या डोळ्यांनी बघतो स्वप्न

स्वप्न कशाचे मी माझ्यात मग्न ।

कधी होतो मी धनवान बहुत
कमी कशाची मी स्वार्थी भूत ।

करून घेतो मी ब्रह्मांड दर्शन
हाती असते कृष्णाचे सुदर्शन ।

वाटते कधी मी ताकदवान किती
माणूस बघूनच मग वाटते भीती ।

मनातले सारेच घेतो मी बघून
कळते शेवटी उपयोग काय जगून ।
Sanjay R.

आयुष्य तर क्षणाचे

वारे हे बदलले

परत बदलतील ।

वारे थंड किती हे

गरम ही होतील ।

जगही बदललं

गरिबी पण गेली ।

श्रीमंती असूनही

तृप्ती नाही सरली ।

आसुसलेले हे मन

अजूनही रिकामेच ।

भरू किती धरू किती

आयुष्य तर क्षणाचेच ।

Sanjay R.

निषेध

ठेऊ कशाची उमेद
मनास होते वेध ।
सुटून गेले सारेच
फसले सारे बेत ।
बघू मी कुठे आता
पदरी आला निषेध ।
Sanjay R.

अजून मी हरलो नाही

पुढे पुढे मी आलो चालत

मागचे काही कळले नाही ।

खडतर होती वाट सारी

मागे वळून फिरलो नाही ।

मनात होत्या किती आशा

निराशेत मी भारलो नाही ।

निर्धार आहे मनात पक्का

मीही अजून सरलो नाही ।

दुःखच माझे सखे सोबती

सुखात मी शिरलो नाही ।

विजयाचा जळेल दीपक

अजूनही मी हरलो नाही ।

Sanjay R.

जीवन खेळ नाही

वादाशी होतो वाद
शब्दांत संवाद नाही ।
अर्थाचे होती अनर्थ
बोलणेच सार्थ नाही ।
मुक्यानेच सारे कळते
बोलूनही वळत नाही ।
राखेत टाका काही
काहीच जळत नाही ।
हवी कशाला चर्चा
मनाचाच मेळ नाही ।
मानाचा होतो अपमान
जीवन हे खेळ नाही ।
Sanjay R.

आखोमे आसू कितने

आखोंमे बुंदे कितनी
गिनू मै जितनी ।
अनमोल वह मोती
किमत है उतनी ।

छिपा है दर्द उसमे
दिलकी भी कहानी ।
टपकते जब कभी
ना समझो पानी ।

हसते हसते कभी
कहे मै दिवानी ।
गालो पर थमे तो
याद आये सुहानी ।

हो बरसात कभी
लगे आसमानी ।
रोक करभी रुकेना
बस करे मनमानी ।
Sanjay R.

सुनबाई

काय करू ओ बाई

सून  माही बरी नाही ।

सूर्य येते डोक्शावर

तवा उठते हो माही ।

काम धाम कुणास ठाव

तिले येते का न्हाई ।

चहा कर म्हनते मलेच

तारीफ करते भाई ।

काल केलत्या पोळ्या

एकही गोल दिसे नाई ।

भाजी ठिवली जाळून

गंज बी मंग निघे नाई ।

झाड पूस महाच मांगं

थेबी तिले जमत नाही ।

कम्बर दुखते म्हनते

इचारते हाये का दवाई ।

म्या मनलं बस तू म्होरं

मीच करतो सफाई ।

नशीबच वो मायं खोटं

मीच करतो धुलाई ।

सदा कदा आरश्या पुढं

करत रायते रंगाई ।

काय फासते तोंडाले

दिसते कशी महा माई ।

 कशी भेटली सांगू बाप्पा

माही हे सुनबाई ।

झाडून पुसून धाडतो

येऊ दे आता दिवाई ।

Sanjay R.

नवी सुरवात

दिशाहीन हा वारा
हवी त्याचीच साथ ।
निर्जन या वाटेवर
हवा एक हात ।
सो सो निघे नाद
निघालो मीही गात ।
कळले नाही केव्हा
सरली चांद रात ।
बघे डोकावून सूर्य
लखलखली प्रभात ।
निरभ्र झाले आकाश
वाटे नवी ही सुरवात ।
Sanjay R.

शेवटची धुकधूकी

जावे कुठे कळेना

वाट ही अनोळखी ।

वाटतो वारा सोबती

करी तोही दुःखी ।

दिशा मज मिळेना

कसा होईल सुखी ।

पोटास हवा आधार

लागेना काही मुखी ।

नशिबाचा कसा फेरा

काय कुणाची चुकी ।

अंत आला जवळ

शेवटाचीच धुकधुकी ।

Sanjay R.

कल्पना

ओझे मला माझेच
आता झेपत नाही ।
देऊ कसे मी फेकून
तेही करवत नाही ।
करू कसा मी तुझा
उद्वेग तोही होत नाही ।
मनात विचारांचे वादळ
मज आता सुचतच नाही ।
कळू दे मनातले तुझ्या
मगच मन सांगेल काही ।
Sanjay R.

द्वेष करतो घात

द्वेष करतो हो घात
सर्व सोडीती साथ ।
दूर होती मग सारे
मिळेल कुणाचा हात ।
देताच सोडून द्वेष
होईल सारी मात ।
गोड बोलणे कुणाचे
जीवनात तीच प्रभात ।
Sanjay R.

आभाळ आले भरून

आभाळ आले भरून

थेंब पावसाचे धरून ।

आसवं डोळ्यात जमा

ओघळले गाला वरून ।

संजय रोंघे

साद

साधू कसा मी संवाद

माझा मीच झालो बाद ।

नकळत घडते सारे

होईना कुठला वाद ।

ओठही झाले चूप

ऐकू येईना नाद ।

शून्यात लागली नजर

देईल कोणी मग दाद ।

ध्यास लागला आता

येईल का कुणाची साद ।

Sanjay R.

नकोच हा एकांत

नकोच मज हा एकांत

आहे का हो मी संत ।

साधे सरळ जीवन माझे

नकोच कुठले दृष्टांत ।

सहनशक्ती आहे अपार

होणार आहे एकदा अंत ।

घेतो जगून आहे जोवर

चिंता नको आहे निवांत ।

Sanjay R.

गुंता

सोडवू कसा मी गुंता

गुंतून पडलो मी इथे ।

गुरफटलो कसा तयात

जाऊ कसा मी तिथे ।

वाट ही अवघड किती

शोधू मी काय इथे ।

सरेल का वाट कधी

जायचे मज आहे जिथे ।

Sanjay R.

मुंगी साखरेचा रवा

मुंगी साखरेचा रवा
म्हणे हवा तिला खवा ।
नको जाऊ सांगे सारे
तरी खवाच तिला हवा ।
ऐकेना काहीच कुणाचे
कसा जोम तिचा नवा ।
पडली जेव्हा उलटून
म्हणे मदतीला धावा ।
कोण कुणासाठी येतो
बघ तुझे तूच रे बावा  ।
Sanjay R.

जाई गालात हसते

अंगणात फुलला गुलाब
मोगरा दुरून हसतो ।
जास्वन्द मिरवतो डोलात
खुशीत चाफाही दिसतो ।

बहरली कशी रातराणी
गंध तिचा दरवळतो ।
गार गार वाऱ्या सांगे
निशिंगन्धही सळसळतो ।

उघडून डोळे मग बघते
शेवंती पाणाआड़ दडते ।
लाजत मुरडत कशी ती
जाई जुई  गालात हसते ।
Sanjay R.

प्रवास

शोधू कुठे मी मला
मायाजाळ हे इथे ।

गुरफटलो मी त्यात
भटकतो इथे तिथे ।

सम्पेल का अस्तित्व
असेल मग मी कुठे ।

स्वार्थी जगात शोधतो
निस्वार्थ जागा जिथे  ।

पळापळ चालली सारी
थांबेचना कोणी कुठे ।

बघता बघता मग सरतो
प्रवास जीवनाचा इथे ।
Sanjay R.

आधार

कुणाला कुणाचा आधार
होतो कमी थोडा भार ।
असते जेव्हा जिंकायचे
नकोच वाटते मग हार ।
पेच सारेच या आयुष्यात
मनही सदा करी विचार ।
सर्वस्व लावूनी पणाला
स्वप्न होते मग साकार ।
खुलतो मार्ग आनंदाचा
हाची जीवनाचा सार ।
Sanjay R.

येईल परत बहार

शुधु कुठे मी आता
होता तुझाच आधार ।
तुझ्याविना मी तर
वाटे मज मी लाचार ।
सांगू कुणास मी आता
चाले तोच विचार ।
टाकले बदलून सारे
माझे मीच आचार ।
ये परतून ये पाखरा
वाजू दे तुझी सतार ।
फुलेल हास्य या गाली
येईल परत बहार ।
Sanjay R.

थंडी आली आता

सुचेना मला काही
काय सांगू आता ।

डोकेच झाले शांत
थंडी आली आता ।

थरथर कापे अंग
शब्द निघेना आता ।

नाही सुचत काही
झाल्या बंद बाता ।

थंडीचा हा प्रकोप
करू काय आता ।

बसू चला शेकोटीशी
थंडीत कुठे जाता ।

गरम चहाचा कप
थंड झाला हो आता ।

बोल निघे बोबडे
सांगा कसे हो गाता ।

घालू चला स्वेटर
थंडी पळेल स्वतः ।

बचाव होईल थोडा
रजईत लपू आता ।
Sanjay R.

करू काय नि काय नको

करू काय नि काय नको

कळत का मलाच नव्हते ।

विचारांचा भार किती 

माझे मलाच मी छळले होते ।

उधळले स्वप्न सारे

संकट का ते टळले होते ।

धूसर झाले सारे आकाश

मनात काय जळले होते ।

डोळ्यापुढे चित्र उभे

काहीच का दिसत नव्हते ।

पडद्या आड काय चाले

मन माझे हसत होते  ।

आरश्यात मी काय बघतो

रूप माझेच दिसत नव्हते ।

Sanjay R.

विचारांचे ओझे किती

विचारांचे ओझे किती
लादू मी कुणावर  ।
भार झेलतो मी एकटा
सर्वस्व माझे या मनावर ।

वाटते कधी द्यावे झुगारून
भार होतो डोक्यावर ।
शरीराने तर केली सवय
सांभाळतो मीच अंगावर ।

थांबेल कधी चक्र सारे
बघतो जेव्हा डोक्यावर ।
होईल वाटते मीही कधी
स्वार या साऱ्या गगनावर ।
Sanjay R.

समजते तर सारेच

समजते तर सारेच

उमजून का घेत नाही ।

लक्षणच मेले खोटे 

की मलाच कळत नाही ।

नुसता डोक्याला ताप

काहीच कसे करत नाही ।

डोक्याला झाला भार

मनही बाहेर निघत नाही ।

का गुंतलो मी हा असा

मलाच माझे समजत नाही ।

Sanjay R.

उजाडला दिवस आज

उजाडला दिवस आज
लेऊनिया नवा साज ।
ढग बघतो आकाशातून
धरा म्हणते येते लाज ।
हळूच पसरले ऊन कोवळे
सूर्यानेही चढवला ताज ।
चन्द्र तारे गेले निघूनी
सुंदर किती सृष्टीचा अंदाज ।
Sanjay R.

उमजले मज सारे

उमजले मज सारे

येतात कुठून हे वारे ।

उमजले मज सारे

का चमचमतात तारे ।

ध्यास मनात वेगळा

बहुधा वेडेच सारे ।

घालतो सूर्य प्रदक्षिणा

धरेवरती किती बिचारे ।

पोटात आग भुकेची

फिरतात मारे मारे ।

कुठला मी कोण कसा

स्वप्न कशाचे पाहतो रे ।

असावेच डोळ्यात वसती

ओघळतात तोडून पहारे ।

Sanjay R.

चला घेऊ संकल्प आता

चला घेऊ संकल्प आता

करू सुरवात नवी आता ।

सरत आले साल जुने

येईल वर्ष नवीन आता ।

जे जे उरले करू आता

घाई नको जाता जाता ।

होतो कमी दिवस एकेक

चाले हिशोब येता जाता ।

मागे वळून नका हो पाहू

सरेल सारे पाहता पाहता ।

Sanjay R.

आग लागली मनात

आग लागली मनात

रान पेटले  तयात ।

होईल राख सारी

भस्म उरेल अंतरात ।

कोण येईल विझवण्या

धगधगत्या ज्वाळा आत ।

धूर निघेल कुठला

होईल स्वाहा क्षणात ।

अवस्था मनाची काय

धारेवर कधी अनंतात ।

होऊनि एक तारा मीही

राहील दूर आकाशात ।

Sanjay R.

ठिणगीने केला घात

एकाच ठिणगीने केला घात

सखे सोबती गेले सोडून साथ ।

द्वेष कुणाचा नकोच हो मनात

प्रेम माया सरते एकाच क्षणात ।

दुःख येते पाठीशी मग ते सुटेना

थोडा बदल करू या विचारात ।

हसा हसवा रुसा नको रुसवा 

जगू सारेच आपण आनंदात ।

Sanjay R.

वजन किती वाढले

वजन किती वाढले
बघूनच मी ते ताडले ।
खाण्यावर कुठे निबंध
दिसेल त झाडले ।
उरवायचे कशास काही
पोटात सारेच धाडले ।
हळू हळू झाले मोठे
नाही कुणीच छेडले ।
रोजच खाण्याची मौज
इंच इंच कसे जोडले ।
कमी करतोच कुठे
काम सारेच सोडले ।
वजन गेले हो वाढून
कसेच  हे हो घडले
विचारूच नका आता
किती फटाके फोडले ।
Sanjay R.

काय तुझा अबोला

काय तुझा हा अबोला

छळतो एकांत मजला ।

शब्दात तुझ्या काय जादू

सांगू कसे मी तुजला ।

शब्दात तुझ्या मी शोधतो

का माझ्याच मी मनाला ।

आठवून मग शब्द सारे

निजतो ठेऊन उश्याला ।

बघतो स्वप्नात मग सारे

कळते सारेच निषेला ।

पहाटेचा सूर्य बघून कळते

नव्हते कोणीच उषेला ।

Sanjay R.

नको करू वाद

नको आता वाद
करू या संवाद ।
हाक देताच मी
देशील तू साद ।
ओ ऐकण्या तुझा
करील मी नाद ।
मन होईल शांत
ऐकुनी प्रतिसाद ।
नसेल मग काळजी
मिळे मनास मिजाद ।
तुझी माझी जोडी
घेऊ जीवनाचा स्वाद ।

घडले उलटे सारे

काय करायचे ठरलेच नव्हते
उलटे घडणार ठाऊक होते ।

दोष कुणाचा या नशिबाचा
सरले सारेच नाते गोते ।

दिवस सम्पता अंधार होता
घेऊन प्रकाश चांदणी येते ।

चन्द्र कुठला अमावसेचा
तुटून मग ती तारा होते ।
Sanjay R.

नको रडवू

काय अडवू काय घडवू

शिल्प नाही काय जडवू ।

दुःखाचा तर सागर इथे

नको रे असा मला रडवू ।

शब्दांचे तुझे बाण अपुरे

पुरणार नाही, नको लढवू ।

मूर्ख नाहीच कोणी इथे रे

शहण्यासही तू नको फसवू ।

जगणे आता कठीण किती रे

चल दोघेही जगास हसवू ।

Sanjay R.

सांगा ना तुमी

सम्मेलनात भाऊनं माया, केली हो कमाल

हासू हासू पोट दुखलं,  आली लय धमाल ।

म्हने कवी न्हाय मी, वऱ्हाडीतच बोलतो

सांगानं तुमी बावा, म्हनांन तसा डोलतो ।

गर्व हाये मले बी, माया या वऱ्हाडीचा

कारखानदार मना मले, हाये या पऱ्हाटीचा ।

पिकवतो मी कापूस, मेहनत नाय कमी

एकच पाऊस धोका देते, सांगा ना तुमी ।

एकडाव भाऊ या ना, घर माह्य पाहाले

कुडाच्या भीती पत्र्याचं छप्पर, हाये हो राहाले ।

लहानश्या घरात सांगा, लोकं कितीक रायते

उली उली खाऊन, आग पोटाची जायते ।

बिमरिले आमच्या हो, न्हाई भेटत डाक्टर ।

बिना औषधीनच मंग, घेतो उरावर ट्रॅक्टर ।

पेरणीच्या घाती आमचा, सावकार बनते देव 

कर्ज फेडाले मातर, भाऊ वाटते हो भेव ।

पिकते हो थोडं बहुत, वावरात बी माह्या 

पाडून मांगते व्यापारी, फुटते मंग लाह्या ।

मिटन म्हनते गरिबी, पर कधी हो मिटन

कप्पच चिपकलं हाये, लाचारीचं किटन ।

महागाईनं पहा कसा, वासला हाये आ

घर कसं चालवाचं, सांगन का कोनी बा ।

लय झालं डोक्याभाईर का, सुचतच नाही

फास दिसते गया भोवती, सांगा तुमी काही ।

Sanjay R.

भाव भक्तीचा भुकेला

सांगू काय मी तुला

कळते सारेच रे तुला ।

तिन्ही लोकीचा तू ज्ञानी

दरबार तुझा रे खुला ।

यावे कोणी जावे कोणी

बंधन  नाहीत कुणाला ।

हवेच काय रे तुजला

भाव भक्तीचा भुकेला ।

आळवतो जेव्हा तुजसी

लाभते शांती मनाला ।

मार्ग सुखाचा तुझ्या दारी

नाही कमी कशाला ।

स्मरण करताच तुझेची

अमृत करतोस विषाला ।

Sanjay R.