संपली पराक्षा
मुलांची आता ।
गाव मामाचा
दुर वाटा ।
तेव्हा करमणुकीला
आधार नव्हता ।
टी व्ही नेटचा
जमाना आता ।
रस आंब्याचा
नकोच आता
बर्गर पिझ्झा
मुलांचा आवडता ।
घरीच बसुन
लुटतात मजा ।
गर्मित फिरायचे
मोठ्ठी सजा ।
Sanjay R.
तेरी आखो का नशा
जबसे चढा दिलको मेरे ।
भुल गया दुनिया को
दिवाना मै प्यार मे तेरे ।
Sanjay R.
दुर बघताच दिसतो
प्रुथ्विचा तो अंत ।
निघतो पुढे तेव्हा
संपत नाही ही खंत ।
जिवनही हे असेच
जावे खुप संथ ।
मनास द्यावा आनंद
दुर सारु दुख: अनंत ।
Sanjay R.
दिलकी बात जब
पहुचे दिल के पास ।
मिलती राहत सांसोको
वो खबसुरत एहसास ।
Sanjay R.
दुर बघताच दिसतो
प्रुथ्विचा तो अंत ।
निघतो पुढे तेव्हा
संपत नाही ही खंत ।
जिवनही हे असेच
जावे खुप संथ ।
मनास द्यावा आनंद
दुर सारु दुख: अनंत ।
Sanjay R.
दिलकी बात जब
पहुचे दिल के पास ।
मिलती राहत सांसोको
वो खबसुरत एहसास ।
Sanjay R.
खुप असतं मनात
करावं मन मोकळ॓ ।
मधे भिंत विश्वासाची
काय असेल आगळं ।
जुळली मनं एकदाकी
उलगडायचं सगळं ।
Sanjay R.
स्त्री जन्मा का ही
अशी तुझी कहाणी ।
चालायची हि वाट
दुरवर तुज अनवाणी ।
नशिबात काय तुझ्या
कधीच न कळे कुणा ।
कुणी कधी राणी न
कधी डोळ्यात पाणी ।
Sanjay R.
��������������
" प्रवास लोकलचा "
मुंबईच्या गर्दिची
अजबच किमया ।
धरायची लोकल
थोड जोरात पळुया ।
शिरताच आत
हाप होते शांत ।
रोजचे सवंगडी
गप्पागोष्टी निवांत ।
स्टेशन येताच परत
सरसावतात लढाया ।
कामापेक्षा भारी प्रवास
आयष्य अर्धे जाइ वाया ।
रोजचाच परीपाठ त्यांचा
अंगवळणी त्यांच्या पडला ।
नवखा त्या गर्दिला मी
दुर सार्यांनी रेटला ।
हिम्मत करुन कशिबशी
शिरलो मी आत ।
छळलं गर्दिन खुप
नको वाटे मुंबईची साथ ।
Sanjay R.
सोसतो बिचारा तो
होत आहेत किती हाल ।
नाहिच कुणाला काळजी
करताहेत त्याला हलाल ।
पोशिंदा सार्या जगाचा तो
नाहि कष्टाचा त्यास मलाल ।
टकमक बघताहेत सारे
नाग विषारी ते जहाल ।
सहनशिलता संपली आता
लुटारुंची फौज विशाल ।
दुर नाही बळिराजाचा दिवस
न विझणारी पेटेल मशाल ।
Sanjay R.
कवितेत असतो स्नेह
ह्रुदयाची व्यथा त्यात ।
आनंदाचे क्षण थोडे
रोमांचित होतो देह ।
Sanjay R.
����������������
मनात माझ्या
वसतेस तु
क्षणोक्षणी का
दिसतेस तु ।
Sanjay R.
शब्दांच्या जादुची
किमयाच न्यारी ।
विचार मनातले
येतात दारी ।
मनावर कधी ते
करतात स्वारी ।
कधी मनातच
होतात प्रहरी ।
Sanjay R.
गरीबी जन्माची
आहे संगतिला
अपुरा पैसा
पोट भरायला ।
कसं जगायचं आता
तुम्हीच सांगा ।
दिवस रात्र
ऊपसतो कष्ट
तरीही लक्ष्मी
आहे रुष्ठ ।
कसं जगायचं
तुम्हीच सांगा ।
महागाइनं तर
मोडली कंबर
किम्मत वस्तुची
होते शंभर ।
कसं जगायचं
तुम्हीच सांगा ।
सरकारही आमचं
किती लुटतं
श्रिमंतांचं मात्र
पोट सुटतं
कस जगायचं
तुम्हीच सांगा ।
लेकराला शाळेत
धाडतो म्हटलं
तिथही पैशानं
मागं लोटलं
कसं जगायचं
तुम्हीच सांगा
मरणही आता
महाग झालं
चितेला लाकुड
नाही मिळालं
कसं जगायचं
तुम्हीच सांगा ।
Sanjay R.
