जग पोहचले मंगळावर
चंद्र तर घरचाच झाला ।
आकाशच सर करतोय आता
जमाना व्हर्चुअल चा आला ।
झपाट्याने पुढे जातोय सारे
काळ जुना इतिहास झाला ।
आचार विचार सारे बदलले
माणुसकीचा तर झाला पाला ।
अजूनही मात्र तू आहे तिथेच
बंधनांचा का तुझ्यावरच घाला ।
हो मुक्त टाक तोडून ही बंधने
चिंता तुझी गं आहे कुणाला ।
Sanjay R.
पत्र लिहावं म्हटलं तर
प्रश्न किती मनात ।
पेनच कुठे ठेवलं आहे
येईना हेच ध्यानात ।
शधून शोधून थकलो शेवटी
सापडले एका खाण्यात ।
बसलो मग मी पत्र लिहायला
आठवेच ना काय ते मनात ।
दूर कुठून सूर आलेत
दंग झालो त्या गाण्यात ।
राहीलच शेवटी सारं लिहायचं
काही उरलच नाही ध्यानात ।
Sanjay R.
नेहमीचाच तिचा परिपाठ
अगदी वेळेवर ती येते ।
निजवून साऱ्या जगाला
हळूच निघून जाते ।
जाण्याने मात्र तिच्या
होतात सारे जागे ।
चंद्र आणि चांदण्या
असतात तिच्या मागे ।
नाते तिचे या धरेशी
बांधले अंधाराशी धागे ।
थकलेल्यास देण्या विसावा
येई रात्र उजेडाच्या मागे ।
Sanjay R.
सांगून कुठे येतो
यणारा हा काळ ।
खोल करी घाव
असतो फक्त छळ ।
नसते त्याला कधीच
कुठली कशाची वेळ ।
अनावर दुःख देतो
कसा त्याचा खेळ ।
जातो तोडून सारे
आयुष्याचे मेळ ।
Sanjay R.
सगळ्याच वाटा इथे अनोळख्या
जायचे कुठे ते ठरलेच नाही ।
एक एक पाऊल पडते पुढे
आलो कुठे मी कळलेच नाही ।
लागलेत किती ते खाच खळगे
पडलो झडलो मोजलेच नाही ।
वणवण चाले ही पोटासाठी
अजून पोट ही भरलेच नाही ।
दशा मनाची दिशा जगण्याची
इच्छा कुणाचीच हरली नाही ।
दूर कुठे या सम्पतील वाटा
वेळ अजून ती सरली नाही ।
Sanjay R.
तू अजूनही आहेस
मनात तिथेच माझ्या ।
विसरेल कसा मी
नजर वाटेवर तुझ्या ।
दुरूनच दिसताच तू
स्पंदने वाढतात हृदयाची ।
बोलावं तुझ्याशी शब्द दोन
इच्छा असते ही मनाची ।
केव्हा कशी तू दूर झाली
अजूनही ते कळले नाही ।
वाटतं,
कालच तर भेटलो होतो
आज अजून का आली नाही ।
वेडच असतं ना हे मन
प्रेमही त्याला वेडावतं ।
व्यथित होतं हृदय मात्र
आठवणीतच ते सुखवतं ।
Sanjay R.
होणार आता शाळा सुरू
चला मुलांनो तयारी करू ।
ड्रेस शाळेचा पुस्तक काढा
आठवतो का आता बेेेचा पाढा ।
आहेेेत कुठे ते शु आणी टाय
वह्या कोऱ्याच करायचे काय ।
सवय सुटली आता अभ्यासाची
तारीख जवळ आहे परीक्षेची ।
होमवर्क टर्मवर्क काय काय असेल
जुनी मजा तिथे नक्कीच नसेल ।
करू कसेही सगळेच म्यानेज ।
टीचर मित्र हवे मजला नॉलेज ।
Sanjay R.

महादेव आज जरा घाईतच दिसत होता. थो रामाच्या घरापुढे येताच त्यानं रामाले आवाज देल्ला. हाये का गा रामा घरी ? रामाची बायको महादेवचा आवाज आयकून भायर आली. काऊनजी काय झालं. थे आताच तं इथंच होते. गेले असन तिकडं आबाजी च्या घराकडं . या ना येईन वापस थोड्या येळात. बसा तवरीक. मी चा ठिवतो. तसा महादेव बोलला, आवो सूनते म्या कालच त सांगून ठिवलं होतं रामाले, का आज यवतमाळले जाच हाये मुन. कोठी गेला आता येळवर ह्या मानुस. मांड तू चा मांड, येईन तवरीक थो. अस म्हनुन महादेवने घराच्या ओट्यावरच बैठक ठोकली. तशी सुनीता चा करा साठी घरात गेली. तितक्यात रामही वापस आला. तो तोंडाने काहीतरी पुटपुटतच होता. महादेवनेच त्याला भानावर आणले. काऊन गा का झालं , तू अजून तयार न्हाई झाला का. येळ पाय बरं घड्याळात आठ वाजून रायले ना. तसा रामा भानावर आला. काई नाई गा, आबाजी कड गेलतो. जा साठी पैसे न्हाई लागन का. मनल मांगाव आबाजीले, तेयच्या कडच माहे दोन हजार रुपये हाये. मुन गेलतो. पन काय मानुस होय थो. पैशेच न्हाई म्हनते. आता येळवर मी कोठून आणू सांग. थांब तू सूनते पाशी काहिक असन त पायतो.
तशी सुनीता चा चे दोन कप घिऊन आली. दोघायन सूनती पासून चा चा कप हातात घेतला. तसा रामा सूनतीले बोलला हाये का वो तुयापाशी पाचकशे रुपये. तशी सुनीता एकदम भडकली. कालच त म्या तुमाले शंभरीच्या चार नोटा देल्या, काय केलं तुम्ही. थे असन ना तुमच्या पाशी. आता न्हाई मा पाशी काई. तसा रामा शांत झाला. त्याले काय बोलाव समजेच न्हाई. त्यानं खिशात हात घातला त चार नोटा तशाच खिशात पडून होत्या. काल सूनती कुन घेतलेले पैसे थो इसरूनच गेला होता. पाय बरं खिशातच थ हाये. कहाले ओरडून रायली. मी काई दारू पेतो का का करतो. इसरलो होतो मी. काल तू हाये न्हाई हाये न्हाई मने का नाई. मंग तुनच त खिशात टाकून देलते. मुन मी इसरून गेलतो. आन आज बहिन त्या आबाजी कड गेलतो त्यायले मांगाव मुन. पर त्यायन बी न्हाई देल्ले. तशी सुनीता बोलली , थे कुठून देईन जी. बुढी बिमार हाये. तिच्यानं कापसाले कुठी जानं होते. आन आबाजीचा कापूस अजून घरातच पडला हाये. सी सी आय ले टाकतो म्हने पर गाडी वाला लय पैसे मागून रायला. त म्याच मानलं आमचा बी कापूस धाडाचा हाये. एकाच गाडीत धाडू चार दिसान. म्हून थे बी थांबून हाये. दोघायचा मीयुन होतेच किती , त्यायचा सात किंटल न आपला नऊ किंटल, सोया किंटल एकाच गाडीत जाते ना. मुन थेबी थांबून हाये. चारशात होते ना तुमचं जानं यन . थांबा शंभर अजून ठिवा खिशात. खर्च नका करजा. पर रहाऊ द्या अडी अडचणीले. असे म्हणून सूनती घरातून एक शंभराची नोट घिऊन आली. आन रामाच्या हातात देली. तसा महादेव बोलला चाल गा मंग. झालं ना तुय. सूनती हाये मुन तुय बरं हाये. न्हाई त कठीणच होतं गा तुय बी. चाल आता. तशी सुनीता बोलली . लोकर लोकर जा आन झाक पडाच्या आदी वापस या. दुपारची न्याहरी हाये या थैलीत. दोघबी येळवर खाऊन घेजा.
तशे दोघेही बस स्टॉप कडे निघाले. दोघेही दिसेनासे होई पावत सुनीती त्यायले पाहात रायली.
Sanjay R.
पाहू किती मी वाट
बघ अवनीचा हा थाट ।
बघून मज उभी इथे
वाराही झाला सुसाट ।
छेडतो मज का असा
काठ सागराचा अफाट ।
परतल्या या लाटा किती
घेऊन क्षणाची गाठ ।
येना सख्या रे तू परत
ओढ तुझी मनात दाट ।
सोबतीने तुझ्या संवे
बघेन रोज नवी प्रभात ।
Sanjay R.
बघून तुझ्या गालावर
गोड गुलाबी खळी ।
मनात माझ्या खुलली
जशी मोगऱ्याची कळी ।
सहजच मी गुणगुणलो
चार प्रेमगीताच्या ओळी ।
शब्दांना कुठले नव्हते बंध
तरी का ओठांना ते छळी ।
Sanjay R.
आवड होती वाचनाची
जायचो मी लायब्ररीत ।
वाचनापेक्षा मजा यायची
निरीक्षण तिथे करण्यात ।
निमित्तच असायचे वाचन
दिसायचं त्यांच्या वागण्यात ।
भाव डोळ्यातले त्यांचे
वेळ जायचा बघण्यात ।
वाटायचं मग मला जणू
लायब्ररीच आहे कादंबरी ।
तरुण्यातल्या त्या प्रेमाची
लघुकथाही तीच खरी ।
Sanjay R.
नको मनात अहंकार
वाईटच हा संस्कार
साधा सरळ आचार
नको वाईट विचार
हा आयुष्याचा आधार
करावे थोडे उपकार
वाटेल हलका भार
असता हाच सार
जीवनात तारे चार
Sanjay R.
विचार एकच लेक पडावी सुखात
राहील ना मी थोडासा दुःखात ।
समाजाची चिंता असे डोक्यात
असो वा नसो पैसा खिशात ।
करायचे लग्न ब्यांडच्या ठोक्यात
वस्ताद सासरचे दुषणं देण्यात ।
कमी नको पडायला काही कशात
उधळतो पैसा नी डुबतो कर्जात ।
इज्जत प्यारी दिसते डोळ्यात
असह्य झाले तर फास गळ्यात ।
Sanjay R.
एका मागे एक सारे
जशी आहेत ही मेंढरं ।
नाही उरले विचार
डोक्यात भिनल वारं ।
प्रवाह नेईल जिकडे
वाहते तिकडे सारं ।
नाही कशाला आधार
जीवन झाले भार ।
बदलले किती आचार
उद्धवस्त सारे संसार ।
थांबतो कोण आता
झेलू सारेच प्रहार ।
Sanjay R.
सरली आता रात्र कालची
वर्ष नवीन हे आले ।
घेऊ चला या झेप आकाशी
विसरा काल काय ते झाले ।
Sanjay R.
