दिवस गेला एक एक
सरलेत किती वर्ष ।
होतो मी लहान जेव्हा
मोठे व्हायचे आकर्षण ।
वाटायचं होऊ दे मोठं
जगील मी मनसोक्त ।
रागवणार नाहीत कोणी
करील वाटेल ते मस्त ।
मोठा झालो सारंच जगलो
आठवतो मी जुने दिवस ।
वाटतं हवेत परत तेच
बालपणाचे दिवस सरस ।
हसणं ते रडणं ते दूर झालं
हरवली ती मजा मस्ती ।
मिळणार नाही परत कधीच
चालायची जी कट्टी दोस्ती ।
खेळ दंगा व्हायचा पंगा
रोज असायचा नवा दिवस ।
सारंच सम्पलं, घरात आता
हरवलं बालपण, मन नर्व्हस ।
Sanjay R.
होता संसार सुखात
क्षणात लोटले दुःखात ।
दिवसभर करून कष्ट
पडायचे घास दोन पोटात ।
आले वादळ कोरोनाचे
झाला संसार उध्वस्त ।
घर गेले वाटा सारल्या
मार्ग घराचा डोळ्यात ।
नाही भय मृत्यूचे परी
जिद्द जगण्याची मनात ।
Sanjay R.
फक्त एकच कप चहा
पण देते स्फूर्ती पहा ।
नाही मिळाला तर
दुखते डोकं महा ।
येते जेव्हा तलफ
होतो अस्वस्थ किती ।
एक घुट पिल्यावर
पळते सारीच भीती ।
कडक स्पेशल दुधाचा
पितांना चहा गरमच हवा ।
थंड मात्र झाला तर
नाही कामाची ती दवा ।
पाहुणा असो वा मेहुणा
स्वागत चहानेच करायचे ।
एक कप चहा पाजून
कुठलेही काम काढायचे ।
ओळख पाळख मैत्री नाते
चहाच करतात दृढ ।
आहे अमृत तुल्य हे पेय
असतात उपाय याचे गूढ ।
Sanjay R.
निघालेत सारे लढाया
विजय हा पक्का आहे
थोडासा तर धीर धरा
जगायचे हो परत आहे
बेफाम पणा विसरा आता
नियमांचे तुम्ही पालन करा ।
जीवन होणार कठीण खूप
शिस्तीत तुम्ही वागा जरा ।
विजय तुमचा होणार नक्की
करा मेहनतीने जागा पक्की ।
आनंदाने जगा हो सारे
होऊ नका कुणीच दुःखी ।
Sanjay R.
झाले आकाश निळे
तुटले अंधाराचे जाळे ।
त्यात ढग काही काळे
वाऱ्यासंगे पुढे पळे ।
सूर्य उगवला तो दूर
लाल त्याचे डोळे ।
निघे भाजून ही धरा
आटले पाण्याचे तळे ।
पाणी ढगात थेंब चार
दुरून किती ते छळे ।
येता पावसच्या सरी
वाहे भरून खळे ।
Sanjay R.
डिसेंम्बर महिना आला आणि सगळ्यांना येणाऱ्या 2020 वर्षाचे वेध लागले. 31 डिसेम्बरच्या रात्री काय करायचे याचे प्लॅनिंग सुरू झालेत. 2019 वर्ष पूर्णच कामाच्या व्यापात निघून गेले होते .
आता थोडा आराम मिळणार होता. आणि नव वर्ष येणार म्हटल्यावर आनंद उत्साह अगदी ओसंडून वाहत होता. पार्टीचे प्लॅनिंग सुरू झाले होते. कार्यक्रमाची रूपरेषा ठरविण्यात आली. मेनू आणि व्हेनू ठरवण्यात आला. कार्यक्रमाचे प्रमुख अतिथी आणि इतर निमंत्रितांची सुद्धा यादी करण्यात आली होती. स्टेज, आणि कलाकार ठरविण्यात आले होते. तसी सगळीच तयारी पूर्णत्वाला आली होती. आता फक्त दिवसांची तेवढी वाट बघायची होती .
डॉक्टर संदीप आणि असिस्टंट नितीन आज काम सम्पवून आरामात बसले होते. नितिन ने नवीन काही रिसर्च रिपोर्ट्स पब्लिश झालेत का म्हणून सर्च इंजिन सुरू केले. एक एक रिपोर्ट डिस्प्ले व्हायला लागले. सगळेच रिपोर्ट जवळ पास जुन्या सारखेच होते. नवीन अस काहीच नव्हते. सो नितीन ने एक लांब श्वास टाकला आणि तितक्यात मॉनिटर वर रेड अलर्ट डिस्प्ले झाला . साहजिकच नीतीचा लांब श्वास तिथे अडकला आणि तो अलर्ट कशाचा म्हणून त्याने त्यावर क्लीक केले.
रिपोर्ट वाचून त्याला तर एकदम घामच फुटला. चीनच्या ल्याब मधून एक व्हायरस लिक झाला होता आणि. त्या पासून ल्याब मधील लोकांना संक्रमन झाले होते. न्युज कॉन्फिडेनशीअल होती.
त्याने डॉक्टर संदीपला जवळ बोलवले आणि रिपोर्ट वाचायला दिला. डाक्टर संदीप पण अस्वस्थ झाले.
आता काय होणार या चिंतेने दोघेही अस्वस्थ झाले होते. कुणालाच काही सुचेना . डॉक्टर संदीपनी रिपोर्ट आपल्या हेड ऑफिसला फॉरवर्ड केला. आणि विषय हे गांभीर्य शॉर्टमध्ये लिहून. धोक्याचा संकेत दिला.
चीन ने आपला डाव साधला होता. सम्पूर्ण जगाला विळख्यात घेण्यास चीन सरसावला होता. अमेरिकेने अजून आपली भूमिका स्पस्ट केली नव्हती. सगळेच या धक्क्याने विचलित झाले होते. आपल्या नागरिकांना कसे वाचवायचे या विवंचनेत सगळेच लागले होते. नागरिकांनाही या व्हायरस बद्दल कुठलीच पूर्व कल्पना नसल्याने सगळेच त्याला लाईटली घेत होते, पण देशांच्या प्रमुखांना याची भीषणता लक्षात आली होती . जगातील सगळे डॉक्टर्स, मेडिसिन क्षेत्रातील संशोधक, याना या व्हायरसचा अंदाज आला होता. पण यावर कुठलाच उपचार अजून पर्यंत उपलब्ध नव्हता . त्यामुळे जगावर फार मोठा आघात होणार होता.
डॉक्टर संदीपनी व्हायरस वर संशोधन करण्याचा निर्णय घेतला आणि आपले कार्य सुरू केले.
इंटरनेट वर व्हायरस संबंधात माहिती काढली.
माणसाला इन्फेक्शन झाल्यावर काय सिम्पटोम्स येतात त्याची माहिती काढली. माणसाचा ईमुनिटी पावर कसा कमी होतो याची माहिती मिळवली.
सम्पूर्ण माहिती चे तक्ते तयार केलेत.
अशाच प्रकारच्या अगोदर आलेल्या आजरावर के उपाय होते, त्यांची लक्षण आणि उपचार यांची माहिती काढली.
या व्हायरस च्या पेशन्ट ची लक्षणे सर्दी खोकला असलेल्या पेशन्ट ची लक्षणे जवळपास सारखीच होती , पण होणारे परिणाम मात्र खूपच भयंकर होते. त्यातल्या त्यात बीपी शुगर दमा या आजारच्या पेशन्ट वर या व्हायरस चा प्रभाव फार लवकर होत होता आणि केस निमोनिया पर्यंत पोचत होती. उपायची कुठेच लिंक लागत नव्हती . ईमुनिटी वढवणार्या औषधांचा उपयोग काही केसेस मध्ये उपयोगी ठरते होता तर काही केसेस मध्ये कुठलाच फरक होत नव्हता.
या आजाराला समर्थपणे पेलू शकणारा कुठलाच इलाज अजूनतरी कुणालाच सापडत नव्हता.
सम्पूर्ण जगात उपचारासाठी संशोधन सुरू आहे.
काही देशांनी यात यश मिळवल्याचा दावा सुद्धा केला. असेच प्रयत्न भारतात सुद्धा सुरू आहेत.
आयुर्वेद उपचारांनी ईमुनिटी वाढवायचे बरेच उपचार प्रचलित आहेत. या उपचारांनी भारतीय प्रजा आपली ईमुनिटी वाढवून व्हायरस पडून आपला बचाव करू शकतात. अति इन्फेक्टेड पेशन्ट प्लाजमा थेरपी द्वारा ही बरेच पेशन्ट दुरुस्त झालेत. तसेच हिवतापवर चालणारे औषध क्लोरोक्वीन ही बऱ्याच पेशन्ट ना उपयोगी ठरले. अजूनही जगभरात संशोधन सुरूच आहेत.
डॉक्टर संदीप आणि त्यांची टीम त्यासाठी अथक प्रयत्न करत आहेत. आणि त्यांना खात्री आहे की ते नक्कीच यशस्वी होतील.
येणारा काळ नक्कीच हे सिद्ध करेल आणि मानवाचा विजय होईल.
Sanjay R.
आहे सुरू आता लढाई
करायची कोरोनावर चढाई ।
शिस्तीसाठी पोलीस रस्त्यावर
रुग्णसेवा डॉक्टर आणि नर्सेसवर ।
घरोघरी जाताहेत आशा वर्कर
जवाबदारी मोठी सरकार वर ।
अधिकारी सारे तैनात युद्धावर
भार मोठा आता जनतेवर ।
गरिबांचे तर हाल बेकार
नाही पोटाला कुठलाच आधार ।
पलायन करताहेत मजूर सारे
जिवाच्या भीतीचे वाहताहेत वारे ।
Sanjay R.
येताच महिना मे
परीक्षांना होतो विराम ।
मुलं होतात फ्री
मिळतो थोडा आराम ।
दरवर्षीप्रमाणेच
सहलीचा होता प्लान ।
परीक्षाच गेली वाया
व्यक्त कुठे झाले ज्ञान ।
वेळ चालला घरात
नाही कशाचेच भान ।
सहलीचा वाजला बाजा
उदास झालेत लहान ।
नाही शाळा नाही खेळ
होते चिडचिड मन ।
घरात आता बसू किती
जड जातोय एक एक क्षण ।
Sanjay R.
निघालो जेव्हा मी
करण्या कमाई ।
लुटारूंची फौज इथे
झाली गामाई ।
कष्टाचा उपसायचा डॉगर
मिळते तेव्हा पै पै ।
नाही लागत वेळ जास्त
होतात खर्च पैसे लै ।
पैशाचे महत्व कळते तेव्हा
असतो जेव्हा तो घामाचा ।
पैशाविना तर व्यर्थ सारे
नाही इथे कुणीच कामाचा ।
Sanjay R.
काय दिवस आलेत कळतच नाही.
चुकी कोण करतो आणि भोगतो कोण.
कशाचा काशाशीच संबंध नाही .
सगळेच बसले आहेत घरात.
भीती मरणाची इच्छा जगण्याची आहे ना यामागे .
जीवनाचाच हो खेळ झाला .
माहीत नाही जायचा कुणाचा आता वेळ झाला .
तरीही आशा आहे भविष्याची.
आस आहे जगण्याची .
इच्छा आहे काही करण्याची.
नियतीचा आहे हा खेळ .
जगणे मरणे त्याच्या हाती.
मलाच मी बघतो आता माझ्यासाठी.
दूरवर दिवा ना अजूनही जळतोय.
सांगतोय.....
मी विझणार नाही ....
आणी विझलो तरीही पहाटेला सूर्य उगवणार आहेच
परत प्रकाशाची किरणं घेऊन...
आणी सर्व प्रकाशमान होणार आहे.
जीवन हे असेच चालणार आहे.
आम्ही सारे या जीवनाचे स्तंभ आहोत.
आम्हीही जगणार आहोत जगवणार आहोत.
Sanjay R.
आज ऑफिसला जायचा मुडत नव्हता पण, घरात बसून सुट्टी घालवणे म्हणजे फारच कठीण कार्य होते . म्हणून ऑफिसला आलो, विचार केला चला आज साईट वर जावं म्हणून ऑफिसमधून स्टेशनवर लोकल पकडून साईटवर पोचलो, साईटवर काम संपन्याच्या मार्गावर पोचले होते. कॉम्प्लिशन रिपोर्ट बनवणे सुरू होते. बॅलन्स मटेरियल ची लिस्ट बनवायला सांगून मी बाकी कामाचा आढावा घेतला सगळ्यांना कामाचे निर्देश दिलेत आणि साईटवरचे काम आटपून परत निघालो. परत लोकल पकडावी म्हणून स्टेशनला आलो. वेळ दुपारची असल्या कारणाने स्टेशनला गर्दी कमीच होती. मला त्यातल्या त्यात हार्बर लाईन ची ट्रेन पकडायची असल्याने तिकडे तर मुळीच गर्दी नव्हती. ट्रेन आली तशी दोन तीन लोक फक्त उतरले. आणि मला धरून फक्त दोनच लोक गाडीत चढलो पूर्ण ट्रेन रिकामी होती. एखाद दोन लोक आत बसलेले होते.
असा मी दरवाजा जवळ एका बाजूने उभा झालो आणि माझ्या सोबत चढलेला मनुष्य जो माझ्या अनोळखी होता तो माझ्या पुढच्या बाजूने उभा झाला. ट्रेन खाली असल्याने मी पण बिनधास्त पणे उभा होतो. पुढल्या स्टेशनला गाडी थांबली आणि एकदम वादळ यावं तशी बरीच गर्दी डब्ब्यात घुसली. त्यात थोडी धक्का बुक्की पण झाली पण त्यानंतरच्या स्टेशनवर ती सम्पूर्ण गर्दी खाली झाली आणि माझ्या सोबत चढलेला तो व्यक्ती आणि मी परत दोघेच डब्यात उरलो होतो. ट्रेन सुरू झाली.
खाली काही कागद पडलेले दिसत होते. बाजूला एक रिकामे पाकीट पडलेले होते. खाली बघितल्यावर सहज लक्षात येत होते की काही क्षणा आगीदर झालेल्या गर्दीत कुणीतरी कुणाच्या पाकिटावर हात साफ केला आहे.
माझ्या सोबत चढलेल्या त्या वयक्तीने तशी शंका बोलून दाखवली. ती म्हणाला बघा कुणाचं तरी पाकीट मारलं हो. गरिबाचे पैसे गेले बघा. आणि खाली वाकून त्याने ते खाली पडलेले कागद हातात घेतले. ते कागद वाचताच तो जागीच उसळला. मी पण माझ्या मागच्या खिशात हात लावून माझे पाकीट जागेवर असल्याची खात्री करून घेतली .
पण माझ्या सोबत चढलेला तो व्यक्ती मात्र हळहळ व्यक्त करत होता. ते पाकीट त्याचेच होते आणि गर्दी चा फायदा घेत कुणीतरी त्याचे पाकीट साफ केले होते.
मात्र त्या वयक्तीच्या खिशात जास्त पैसे नसल्याचे सांगून तो व्यक्ती मात्र खूप वाचलो या भावनेने शांत भासत होता .
Sanjay R.
परी तू लाडकी बाबांची
सर्वस्व ग तूच आईची
वेडी लाडी ग तू ताईची
बंध अंतरातला तू दादाची
प्रिया किती तू सगळ्यांची
छकुली गोड तू घरच्यांची
परी ती लाडकी बाबांची
Sanjay R.
खायचे अन्न असेल तर
मर्यादा आहेत त्याला ।
मर्यादा नाही मुळीच
पैसे खायचे ज्याला ।
चोरी चकारी लबाडी
करतात जे हरामखोरी ।
बांधून फिरवा त्यांना
गळ्यात फासाची दोरी ।
कडेलोट करा त्यांचा
आहेत जे अनाचारी ।
गौरव होईल त्यांचा
आहेत जे परोपकारी ।
Sanjay R.

