Sunday, February 28, 2021

" मनाचे समाधान "

धडपड सारी चाले
हवे मनाचे समाधान ।
जगायला काय हवे
विचारांचे आदान प्रदान ।
हवे थोडे ज्ञान विज्ञान 
हवा थोडासा मान सन्मान ।
माझे माझे म्हणती किती
त्यातच वाटे त्यांना शान ।
लुटतो माणूस माणसाला
उरले कुठे माणुसकीचे भान ।
Sanjay R.



Saturday, February 27, 2021

" नको तो राग "

नको ते राग सांभाळणे 
आहे कार्य कठीण फार ।
पायाखाली नसते जमीन
दूर जातात सारे आधार ।
मुखात असेल ताकत तर
होतो समोरचा मग गार ।
नाहीतर नक्कीच भेटेल
अंग फुटेस्तो पक्का मार ।
Sanjay R.

Friday, February 26, 2021

" मुलं मोठी होतांना "

मुलं मोठी होतांना
प्रश्न किती असतात ।
आई वडिलांना मात्र
मुलं नेहमीच छोटी दिसतात ।
लाड प्रेम कौतुक किती 
मुलांना सारंच ते देतात ।
क्षणोक्षणी काळजी असते
सर्वस्व ते मुलांनाच देतात ।
हळूहळू होतात मुलं मोठी
पसरून पंख झेप ते दूर घेतात ।
विसरून आपली दुःख सारी
आईवडील मग्न  कौतुकात ।
कधी सुख कधी दुःख
जाता जाता दिवस जातात ।
शेवटी मात्र आईवडील
मागे एकटेच मग उरतात ।
Sanjay R.




Wednesday, February 24, 2021

" कॉलेज "

असेल मी छोटासाच
शाळेत जायचा कंटाळा ।
पाटी पुस्तक दप्तर पेटी
गुरुजींचे नियम पाळा ।
कॉलेज वाल्यांचा वाटे हेवा
कुठले दप्तर कुठली शाळा ।
एका वहीत सारेच चाले
पिरेड नसायचे अनेक वेळा ।
शाळेसारखा नाही युनिफॉर्म
कॉलेज म्हणजे युवा मेळा ।
Sanjay R.

Tuesday, February 23, 2021

Appreciation

Appreciation for my writing....

" विसरलो आम्ही आजोळ "

पोटापाण्याच्या विवंचनेत
सगळेच सारं विसरले ।
पुढे जाण्याची स्पर्धा किती
स्वप्न जगण्याचेही धुसरले ।

अभ्यास असो वा नोकरी
स्पर्धेविना नाही टिकाव ।
ऐपत असो वा नसो
फक्त हवा माणसात बडेजाव ।

आई बाबा आजी आजोबा
दिवस येकट्यात घालवतात ।
कुणालाच कुणाची नाही चिंता
ओलावा नात्यातला विसरतात ।
Sanjay R.


" आपलेही घर असावे "

आपलेही एक घर असावे
मागे पुढे त्याला दार लावावे
जमपुंजी सारीच जवळची 
आपल्या त्या घराला लावावी
जेणे करून आयुष्याचे उरलेले दिवस
म्हणजे म्हातारपण त्यात सुखाने जावे
निघा इथून बाहेर कोणी न म्हणावे
पण दिवस कुठे राहिलेत तसे ।
मोठ्या आनंदाने मुलांचा 
संसार थाटून देतात आई वडील
आणि मग काही दिवसात तीच मुलं
त्या म्हातार्यांना घराबाहेर काढतात
आणि म्हाताऱ्यांची सारी स्वप्न
तिथेच उधळून टाकतात 
कसे आलेत हे दिवस .....
Sanjay R.

Sunday, February 21, 2021

" वीरांची गाथा "

आठवा जरा त्या वीरांची गाथा
दिले स्वातंत्र्य उंचावला माथा ।

 शूर वीर  ते चढलेत फासावर 
राष्ट्रभक्तीचे गीत गाता गाता ।

धन्य  धन्य ते वीर स्वातंत्र्याचे
धान्य त्यांचे माता आणि पिता ।

घरदार सोडून झाले ते वीर
माँ भारतीची बघून  व्यथा ।

नाव किती मी घेऊ वीरांचे
आठवा जरा हो त्यांना आता ।

वचन मागती आज ते सारेच
नका विसरू बलिदानाची कथा ।
Sanjay R.




Saturday, February 20, 2021

" लग्न आयुष्याचा बंध "

लग्न आयुष्याचा बंध
त्यात जीवनाचा आनंद ।
गृहस्थाश्रमीच्या वाटेत
किरण प्रकाशाचे मंद ।
एक एक पाऊल पडता
दरवळे संसारवेलीचा गंध ।
सुख दुःख होती पार
व्हायचे त्यातच धुंद ।
Sanjay R.




Friday, February 19, 2021

पहिली नोकरी पहिला पगार

पहिली पहिली नोकरी
पहिला पहिला पगार  ।
लहानपणी वाटायचं
होऊ दे मोठा
आणीन मी पगार ।
खर्च करील खूप
होईल स्वतःचा आधार ।
आई बाबा ताई दादा
तुम्हा हवा कुठला प्रकार ।
करील खरेदी तुमच्यासाठी
उचलून आणील बाजार ।
खूप केलं तुम्ही माझं
आता होईल मी जवाबदार ।
Sanjay R.


Thursday, February 18, 2021

" गोष्ट जाम्बाच्या चोरीची "

दामू आमच्या गावाचा सर्वसाधारण शेतकरी . आमच्या शेताच्या समोरच त्याचे शेत आहे. मी गावाला शेतात गेलो की त्याची भेट होते.
 तो मग मुद्दामहून माझ्या जवळ येतो आणि काहीबाही गोष्टी सांगत राहतो. आणि एकदा त्याची गाडी सुरू झाली की किमान दोन तीन तास तरी ती थांबत नाही. त्याच्या गोष्टी ऐकून मग हसून हसून पोट दुखायचे सुरू होते. आता मलाही त्याच्या गोष्टींची इतकी सवय झाली की , गावात शेतावर गेलो आणि दामुची भेट झाली नाही आणि त्याची एक नवीन गोष्ट ऐकली नाही तर गावाला गेल्यासारखेच वाटत नाही. दामुची गोष्ट ऐकली की मन ताजे तवाने झाल्या सारखे वाटते. उत्साह भरतो.

आजही मी गावात आलो आणि नास्ता करून सरळ शेतात गेलो. जाता जाताच दामूच्या शेताकडे लक्ष गेले तर दामू आपल्या कामात मग्न होता. मग मी आपल्या शेतात थोडं फिरावं म्हणून बांधाने निघालो. फिरता फिरता एक नवीनच बोरी चे झाड बरेच मोठे झाल्याचे लक्षात आले. त्याला बोरे लागली होती. लाल हिरवी बोरे पाहून माझ्या तोंडाला पाणी आले आणि सहजच माझे हात ते लाल लाल बोरे तोडण्यासाठी पुढे झाले. बोर पिकले असल्या मुळे थोड्याश्या धक्क्यानेही खाली पडत होते. मी प्रयत्न करून अगदी अलगद हातानी काही बोर तोडली आणि खिशात टाकली. बोर तोडता तोडता काट्याचे ओरफाटेही माझ्या हातांना सहन करावे लागले. आता माझा खिसा बोरांनी पूर्ण भरला होता. एक एक बोर मी तोंडात टाकत त्याचा आस्वाद घेत होतो. बोरांची आंबट गोड चव मला खूप छान वाटत होती.मी शेतात फिरून झाल्यावर ओट्यावर बसत नाही तोच दामू हजर झाला. बापा कवा आले जी, गाडी दिसली तुमची रोडवर मुन लक्षात आलं माया. मनलं चाला भेटून घ्यावं बापुले असं म्हणत तो माझ्या समोर दगडावर बसता झाला. मी त्याला  माझ्या खिशातून चार पाच बोर त्याला दिले. दामुच्या गोष्टी सुरू झाल्या होत्या. गोष्टी गोष्टीत रानातल्या बोरं, पेरू ची गोष्ट आली आणि मग पेरू ची चोरी आणि त्याची झालेली त्याची फजिती ही गोष्ट त्याने सांगायला सुरुवात केली.

आजी त्या वकती मी असन चवदा पंधरा वर्षाचा. गँगच होती आमची पोट्यायची. लय उरफाट्या डोक्याचे पोट्टे होते सगळे. एक दिस मी आन थो वसंता न्हाई का दोघबी कुठूनका आता आठवत न्हाई त येत होतो. रस्त्यात एक मारोड्याची वाडी होती. वाडीत जांबाचे लय झाडं होते. आन मस्त पिकले पिकले जांब लागले होते. म्या त्या राखनी वाल्याले दोनचार जाम्ब मांगतले त थो बहिन मा वर असा बिथरला का सांगू नका. म्हने फुकटात भेटते का, इकत भेटन, लागते का सांग. जो थो इऊन जांब मांगते माही मेहनत कशी निंगन. रातचे चोरं बी घिऊन जातेत, बहिन रातची बी जागली करा लागते. तुले काय हाये. तसा वसंता म्हणे बावाजी आमाले काय दोन जांब दिले तरी चालते जी. पण रखवालदाराने त्यांना तिथून हुसकावून लावले. 

तसे दोघेही गावात आले आणि सगळ्या आपल्या दोस्तायले ती गोष्ट सांगितली. बहिन दोन जांबबी न्हाई दिले गा त्यानं आमाले म्हणत  दामूने आपला रोष सगळ्यापूढे व्यक्त केला. मग सगळ्या नि ठरवले की आज रात्री लेकाची अख्खी वाडीच उतरून आणाची. इक म्हना मंग काय ईकतं तं. सगळ्यांनी रात्रीची तयारी केली सोबत खाली पोते घेतले आणि पाच सहा पोट्टे निघाले वाडीकडे. रात्रीचे सात आठ वाजले होते. सगळ्यांचा अंदाज होता की रखवालदार जेवायला गावात गेला असणार. पण बघितले तर तो तिथेच बसून शेकोटीवर हात शेकत होता. काय करावे याचा विचार करत सगळे तिथेच लपून बसले. रखवालदार जाण्याचे काही चिन्ह दिसत नव्हते. वाट पाहण्याशिवाय पर्याय नव्हता. तसा गँगमधला मधु म्हणाला बहिन किती वाट पहाची गा. चाला लेकले बुढ्याले उचलून इरित टाकू न आपलं काम करू. पण तो विचार कोणालाच पटला न्हाई. तसा काही वेळाने रखवालदार उठून उभा झाला. तशी सगळ्यांची नजर रखवलंदारावर लागली. रखवालदाराने थोड्या काड्या, कचरा जमा करून शेकिटी जवळ ठेवला आणि तोंडातून हूरर हूरर करत आवाज काढला. तो तिथे हजर असल्याची जाणीव करुन देत तो चुपचाप जेवायला म्हणून गावाच्या रस्त्याने लागला. तसे वाट पाहत असलेली गँग हळूच आत वाडीत घुसली. आणि माकडा सारखी सगळी बाग खाली करून टाकली. कच्चे पिकले सारे जाम्ब काढून घेतले. सहा सात पोते भरले. आणि प्रत्येकजण आपले आपले पोते  खांद्यावर घेऊन परत निघाले. गाव जवळ येताच आता एवढे पोते ठेवायचे कुठे, घरी तर नेता येत नाही, नाहीतर चोरी फुटेल आणि बापाचा मार पडेल ते वेगळंच. मग सगळे पोते आमराईत झुडपामध्ये लपवून ठेवायचे ठरले. रस्त्याने येता येता सगळ्यांचे जांब खाणे सुरू झाले होते. मग सगळे आमराईत घुसले. मोठे झुडूप पाहून त्यात ते सगळे पोते लपवून ठेऊन सगळे गावात आले. 

आता दुसऱ्या दिवशी सकाळपासून पोरांचे एकच काम होते , बस जांब खायचे. दिवसभर सगळे जांबवरच होते. दुसरा तिसरा दिवस ही जांबवरच निघाला. मात्र दिवस थंडीचे आणि पोटात तीन दिवसांपासून पोटात नुसते जांब होते. सगळे पोर मस्तीत होते. रखवालदाराला धडा शिकवल्याचे समाधान होते. पण रात्री वसंता ची अचानक तब्येत बिघडली. तो नुसता थरथर कापत होता आणि उलटया करत होता. एक एक करता करता सगळी गँगच आजारी झाली. गावात बातमी पसरली. याचा पोरगा, त्याचा पोरगा करत सगळे पोरं बिमार होऊन राहिले होते. काय झालं कुणाला काहीच कळत नव्हतं. सगळ्यांची आजाराची लक्षणे सारखीच होती. कोणी म्हणत होतं काहीतरी हा करणीचा प्रभाव असेल, कोणी म्हणत होत गावावर हे भलतीच आफतच आली. कोणी काही कोणी काही बोलत होते. दुसऱ्या दिवशी सकाळी सकाळी रखवालदार गावात आला आणि सांगू लागला चार दिस अगोदर बहिन अक्खी वाडी उतरून नेली जी चोरायनं. बहिन दुपारी दोन पोट्टे आलते, जाम्ब मांगे, म्या त्यायले हाकलून देलत, त्यायचीच करामत असन असं वाटते, आता म्या कोनाले पाह्यलं नाही त नाव कसं घेऊ कोणाचं, माही सगळी मेहनत बेकार गेली म्हणून तो रडत होता. दामुच्या वडिलांनी ती गोष्ट ऐकली आणि त्यांना संशय आला. घरी येऊन ते दामू जवळ गेले. दामू थंडीने थरथर कापत होता. उलट्या करून करून चेहरा निस्तेज झाला होता. त्याच्याच्याने उठून बसने पण होत नव्हते. त्यानी दामुला विचारले. बाबू खरं सांग तुन काय खाल्लं . तुले इतकी थंडी भरली. जांब खाल्ले का गा. तसा दामू बोलला हो जी. मूनच असन अस झालं. झालं सगळ्यांच्या आजाराचे कारण कळले होते. गावातल्या एका जाणकार वैद्याने ताबडतोब सगळ्या पोरांना उपचार केला. आणि सगळे परत मस्त दुरुस्त झाले.

दामू सांगत होता त्या दिवसापासून त्याला जांबाची हिकच बसली. त्याने त्यानंतर जवळपास चार पाच वर्षे तरी कधी जांबाला हात लावला नव्हता. अशी झाली दामुची जांबाची चोरी. ती गोस्ट ऐकून मी ही खूप हसलो.
संजय रोंघे


" जीवन विचारांचा ग्रंथ "

तुझ्या असण्याची 
कल्पनाच होती
आठवणींनीच मात्र 
मन व्हायचे संथ ।

मनालाही तेव्हा 
होते कुठले काम
विचारांचा तसाच 
झाला एक ग्रंथ ।

लिहीत गेलो 
पाना मागून पाने
प्रत्येक पानाला नव्हती 
दुसऱ्याची खंत ।

प्रत्येक प्रकरण होते
जीवनाचा एक अंक
कळलेच नाही मला 
नी झाला अंत ।
Sanjay R.

Wednesday, February 17, 2021

" मोबाईलचे व्यसन "

व्यसन कसे हे मोबाईलचे
विसर पडतो स्वतःचा
लक्षच नसते कशात
स्क्रीन दिसतो मोबाईलचा ।

कोणी काय टाकली कॉमेंट
फिगर मोजतो लाईक्सचा ।
रंगून जातो त्यातच मग
व्यसनीच झालो मोबाईलचा ।

सुटता सुटेना हे व्यसन आता
विसर पडला जीवनाचा ।
यायचे आहे बाहेर यातून
आनंद हवा मज जगायचा ।
Sanjay R.


Tuesday, February 16, 2021

" शाळेचे दिवस "

आले का आता शाळेचे दिवस
वर्ष तर सारे घरातच गेले ।
पुस्तक नाही पाटी नाही
सारेच दिवस कोरोना नेच नेले ।
होऊ दे आता शाळा सुरू एकदा
गुरुजींचे आहोत आम्ही पक्के चेले ।
गुरुजी मित्र वर्ग आणि फळा खडू
विसरलो सारेच काय हो हे झाले ।
जाईल आता शाळेत करू अभ्यास
करा आता हो दार शाळेचे खुले ।
Sanjay R.



" मनात ही क्षुधा "

मनात ही क्षुधा
नी डोळ्यात आस ।
स्वप्नातही सदा
फक्त आभास ।
स्वार्थ असा की
अंतरात चाले ध्यास ।
सरेल दिवस सारे
थांबेल कधी श्वास ।
अंतालाच आता
सम्पतील सारे प्रयास ।
जीवनाचे काय मोल
का आहे हे खास ।
Sanjay R.

Monday, February 15, 2021

" रात्र ही काळी "

रात्र ही काळी
चंद्र लपला नी
चांदण्यांची पाळी ।

गेला कुठे चंद्र
का तो असा
चांदणीला छळी ।

शोधू कुठे आता
किती हा अंधार
चांदणी आंधळी ।

येणार तो सूर्य
होणार पहाट
दिसेल का सकाळी ।

रात्र अमावसेची 
चंद्राविनाच होते
उत्सवात काळी ।
Sanjay R.

Sunday, February 14, 2021

" उत्सव प्रेमाचा "

स्पर्धेसाठी

" उत्सव प्रेमाचा "

उत्सव आज प्रेमाचा
उत्साह किती मनाचा ।
तुझ्या विना नको काही
संदेश तुज हा मोलाचा ।

रिता अजुन हा कोपरा
तुझ्यासवे मज भरायचा ।
गुलाब बघतो वाट तुझी
गंध हवा त्यास मोगऱ्याचा ।

वाट पाहुनी थकलो आता
क्षण हवा मज आनंदाचा ।
अंत होऊ दे अखेर आता
उदय होईल उत्साहाचा ।

संजय रोंघे

Saturday, February 13, 2021

" मन गूढ विचारांचे भांडार "

मन हे तर आहे कसे
गूढ विचारांचे भांडार ।
कधी येईल काय मनात
करील कोण त्याचा विचार ।
क्षणात बदले फेर आपला
नसे कशास कशाचा सार ।
होते कधी ते हळवे इतके
कधी करी मग अति बेजार ।
सरतो जेव्हा विवेक सारा
जडतो मनास कुठला आजार ।
कधी होती मग सिद्ध विचार
नसतो कुठेच कुठला प्रचार
विजयाचे मग वेध लागती
विसरून जाती सारे आधार ।
Sanjay R.

" आरसा "

शोधतो जेव्हा मी
माझा मीच आरसा  ।
दिसतो तसाच मी
फरक कुठे फारसा ।
आहे रूप माझे जसे
हाच माझा वारसा ।
तुमच्यातल्या माणूस मी
सांगतो मी माणसा ।
Sanjay R.

Friday, February 12, 2021

" तहान "

लागता तहान
शोधतो पाणी ।
बघू कशाला
विहीर खोदली कोणी ।
आत्मा होतो तृप्त
पिता घुटभर पाणी ।
कासावीस जीव
तहानेच्या क्षणी ।
व्याकुळ मन
स्तब्ध पापणी ।
दुःख असो वा आनंद
डोळ्यात पाणी ।
Sanjay R.

" नव्हता कुठला प्रवास "

कोरोना काळात
घरातच होता निवास ।
घरात होते सारेच
नव्हता कुठला प्रवास ।
भीतीपाई साऱ्यांचेच
थांबले होते श्वास ।
बचाव होता करायचा
इम्युनिटीचाच ध्यास ।
बंधन होते किती
नव्हता कुणीच खास ।
वाचवायचे स्वतःला
फक्त तेच प्रयास ।
कमी झाला धोका
आता सोडला निश्वास ।
आले मग मनात
करावा दूरचा प्रवास ।
आनंदाचा क्षण तो
पंख मिळाल्याचा भास ।
भटकताना मिळाला 
मोकळ्या हवेतला श्वास ।
Sanjay R.

Thursday, February 11, 2021

" उषःकाल झाली "

रात्र रजनी ही सरली
बघा उषःकाल झाली ।
किरणांनी सूर्याच्या
न्हाऊन धरा निघाली ।
चिवचिव ती पाखरांची
गाणी मंजुळ झाली ।
झुळूक गार वाऱ्याची
गुलाब हसतो गाली ।
दूर कुठे तो नाद घंटेचा 
फेरी भक्तांची निघाली ।
नामे विठ्ठलाचा नाद
भक्त तयाचे माऊली ।
Sanjay R.


Wednesday, February 10, 2021

" नको उघडू ते दार "

नको उघडू ते दार
होतो डोक्याला भार
शांतीच जीवनाचा सार
हवा आपलाच आधार 
साधा सरळ आचार
परोपकारी हवे विचार
मग होणार कशी हार
मनात उत्साहाचा बहार
Sanjay R.

Saturday, February 6, 2021

" विरह "

आई आणि बाबा 
तुम्ही गेलात हो सोडून ।
दुःखी मन  हे माझे
सुजले डोळे आता रडून ।

घडवले जडवले मज
दिवस कसे ते काढून ।
घासातला घास दिला
दिवस उपसात पाडून ।

पेन पाटी पुस्तक वही
नाही ठेविले कशास अडून ।
तापातही उशास बसून
काढल्या रात्री हात जोडून ।

क्षण शेवटचा  जेव्हा तुमचा
बघितली वाट जीव तोडून ।
मीच काहो हा असा झालो
न भेटता गेले तुम्ही सोडून ।
Sanjay R.


" एक पडका वाडा "

गावाच्या शिवेवर
आहे पडका वाडा ।
मालक त्याचा म्हणे
कोणी होता बडा ।
म्हणतात तो प्रेमात
झाला होता वेडा ।
वेड पागलपणाचे
याला त्याला छेडा ।
प्रेयसी संगे एकदा
झाला त्याचा राडा ।
काटा तिनं काढला
लागला नाही छेडा ।
म्हणे भूत झाले त्याचे
रात्री अवतरतो वेडा ।
सापडेल जोही त्याला
वाढते त्याची पीडा ।
सगळेच आता भितात
भकास पडला वाडा ।
Sanjay R.


Friday, February 5, 2021

" भाग्य रेषा जीवनाची "

आहेच ती अनोखी
हास्य सदा तिच्या मुखी ।

येण्याने तिच्या घरात
घर बहरले आनंदात ।

सरले दुःख साऱ्यांचे
आले दिवस सुखाचे ।

एकेक पाऊल जीवनाचे
भासे साऱ्यांस गुणाचे ।

म्हणेल कोण सूड तिचा
लौकिक सर्वत्र असे जीचा ।

लेक अशी ती लाडाची
भाग्य रेषा ती जीवनाची ।
Sanjay R.


Thursday, February 4, 2021

" शापित ही वाट "

बघाना जरा हो
आयुष्याचा काय थाट ।
करायची पार
वळणा वळणाची वाट ।
सांगून कुठे येते
सागरात येणारी लाट ।
जाते घेऊन सारे
शक्ती तिची अफाट ।
शापित इथे सारे
कधी होईल पहाट ।
Sanjay R.

" कशाला होते ही रात्र "

मिनीचा एक भाबडा प्रश्न मला वारंवार विचार करायला भाग पाडत होता. तीच प्रश्न तर एकदम साधा आणि सरळ होता आणि उत्तरही त्याचे साधे सरळच होते. प्रश्न होता, कशाला होते ही रात्र ? आणि प्रश्नाचे उत्तर होते  पृथ्वी स्वतः भोवती आणि सूर्याभोवती फिरते, जेव्हा प्रथ्वी चा जो भाग सूर्याकडे येतो तिथे दिवस आणि पृथ्वीचा मागचा भाग जो सूर्याच्या विरुद्ध दिशेला असतो तिथे रात्र असते , पृथ्वी स्वतः भोवती फिरत असल्याने  आणि तिच्या स्वतःभोवती फिरायला जवळपास 24 तास लागत असल्याने पृथ्वीवर दिवस आणि रात्र होते. हे कारण खरे असले तरीही मला मात्र तिचा तो प्रश्न स्वस्थ बसूच देत नव्हता. कशाला होते ही रात्र ?
पृथ्वीवर सजीवांची वस्ती आहे. दिवसा सारी सजीव प्रजाती आपले पोट भरण करण्यासाठी धडपड करते . त्यासाठी त्यांची भटकंती चालते. दिवसभऱ्याच्या त्या कष्टाने शरीर थकून जाते. त्यानंतर हवी शांत सहज झोप आणि ती झोप मिळावी म्हणूनच असेल कदाचित निरव शांत प्रिय रात्र त्यासाठी येत असावी.  रात्री सगळेच कसे शांत असते. सूर्याची ऊर्जाही रात्री लोप पावते. टिकून असते फक्त चंद्र आणि ताऱ्यांचा शीतल मंद प्रकाश, हळुवार वाहणारा शांत वारा आणि सगळीकडे असणारी सामसूम . आणि अशा या शांत झोपेत सुखद स्वप्ने मनाला सुखावून जातात.

मात्र कधी कधी ही शांत असणारी रात्रही आपल्या हृदयाचे ठोके वाढवून जाते. शांत हवेत होणारी झाडांच्या पानांची सळसळ ही मनाचा वेध घेऊन जाते. रात्रीत चमचम करणारे काजवेही डोक्यात चमक देऊन जातात. रातकिड्यांचे किर किर होणारे आवाज भीती वाढवून जातात. अंधार पुढे काय आहे हे दिसत नसतानाही वेगवेगळे आभास थरकाप देऊन जातात. शांत शीतल वाराही घामाच्या धारांमध्ये माणसाला ओला चिंब भिजवून जातो.  आणि मग माणूस भीतीने थरथरायला लागतो. त्याला त्याचा एकटेपणा जाणवायला लागतो. आणि मग त्यांच्यापुढे असंख्य विविध आकाराची विविध प्रकारांची भुतं विक्षिप्त पणे नाचायला लागतात. शांत वाटणारी रात्र मग तुम्हास अशांत करून जाते.
Sanjay R.


Wednesday, February 3, 2021

" भयानक ती रात्र "

परत एकदा तशीच 
अमावसेची तीच रात्र ।
गच्च काळोखात चालले
तोटके मात्रिकाचे मंत्र तंत्र ।
अंगारे धुपरे होते सुरू
कसले जीवघेणे सत्र ।
भुतातकीचा खेळ सारा
ज्वाळानी भरले अग्निहोत्र ।
आकाशात चांदण्यांनी
होते व्यापले सारे छत्र ।
अचानक झाला प्रकाश
दिपले साऱ्यांचे नेत्र ।
परत झाला अंधार काळा
अग्नी तसा तिथेच मात्र ।
पडला सडा पुष्पांचा
देह उरले गलितगात्र ।
कसले कशाचे सामर्थ्य
ढोंगी बाबाचे ते पात्र ।
Sanjay R.

Tuesday, February 2, 2021

" शब्द शेवाटाचा "

अजूनही आठवतो मला
तुझा तो शब्द शेवटाचा ।
 सारेच बदलले जग माझे
नव्हता आधार जगण्याचा ।

सांग मंथन किती करायचे
गुन्हा काय होता कुणाचा ।
सोडून तू गेलीस आणि
हरलो मंत्र मी जीवनाचा ।

आज कसा तो अचानक
उठला पडदा आठवणींचा ।
वाटे मज तू उभी पुढ्यात
झाला अंत त्या रडगाण्यांचा ।

ये सखे तू परतून आता
नाद होऊ दे हसण्याचा ।
क्षण क्षण हा फुलवू आता
उत्सव तुझ्या या असण्याचा ।
Sanjay R.

Monday, February 1, 2021

" शब्द माझे "

शब्द माझे भावनांचा ओघ
येती कधी झरझर पुढ्यात ।
कधी नकळे रुसून बसती
मनही माझे असते कोड्यात ।
छंद लागला मला तुझाच
काढील कोणी मजला वेड्यात
तुझ्या विना तर सुचेना मजला
रमतो मी तर तुझ्याच ओढ्यात ।
Sanjay R.

" नाते तुझे माझे "

तुझे आणि माझे
अनोखे हे नाते ।
जशी दूर कोकिळा
गीत मधुर गाते ।
साद ऐकून सख्याची
सखी व्याकुळ होते ।
तोडून सारे बंध ती
वेडी प्रेमात होते ।
कृष्णाच्या संगे राधा
विसरून सारे जाते ।
दरवळे प्रीतीचा गंध
हेच तुझे माझे नाते ।
Sanjay R.