कोरोना काळात
घरातच होता निवास ।
घरात होते सारेच
नव्हता कुठला प्रवास ।
भीतीपाई साऱ्यांचेच
थांबले होते श्वास ।
बचाव होता करायचा
इम्युनिटीचाच ध्यास ।
बंधन होते किती
नव्हता कुणीच खास ।
वाचवायचे स्वतःला
फक्त तेच प्रयास ।
कमी झाला धोका
आता सोडला निश्वास ।
आले मग मनात
करावा दूरचा प्रवास ।
आनंदाचा क्षण तो
पंख मिळाल्याचा भास ।
भटकताना मिळाला
मोकळ्या हवेतला श्वास ।
Sanjay R.
No comments:
Post a Comment