उदास मन

कवितेला हवी

शब्दांची साथ ।

हळव्या मनाला

हृदयाशी गाठ ।

डोळ्यातले भाव

नजरच जाणते ।

अंतराचा ठाव

गालावर आणते ।

शब्द बोलण्या

जिव्हा थरथरते ।

भावना उठता

अंग सळसळते ।

उदास मन

फिरते पाठ ।

आसवांनी मग

भरतो काठ ।

Sanjay Ronghe

काठ

दगड मातीची ही वाट
बाजूला झुडपे ही दाट ।
दूर दूर किती ती जाते
आहे तिचा वेगळा थाट ।

पाहिले सोडून एकदा
विचारात झाली पहाट ।
धरून पुन्हा मी निघालो
पाहू जाते कुठे ती वाट ।

सुटता सुटेना तो नाद
पडेल परत का गाठ ।
पुन्हा तो दिवस सरला
सांग सोडू कशी मी पाठ ।

अबोल हा इथला वारा
शब्द ऐकण्या झालो ताठ ।
ऐकू दे तू शब्द एकदा
नदीला ही असतो काठ ।
Sanjay Ronghe

वर्ष गेले पूर्ण

वर्ष गेले पूर्ण पण

वेळ आहे अजून ।

नव्विन आले आता

कसे सजून धाजून ।

जुने तेच गेले

जाऊ दे ना उडत ।

गोंधळ होता सारा

होते किती रडत ।

पाहू आता नवे

काय काय होते ।

ये सोबत जरा

जाऊ जिथे नेते  ।

उरले सुरले मन

भिजेल थोडे वाटते ।

जुन्यांच्या आठवणींनी

हृदय माझे दाटते ।

गळा येतो भरून

डोळ्यातही आसवं ।

नको विचार करू

आहे जगच फसवं ।

Sanjay Ronghe

मैत्री चे जगच वेगळे

मैत्री चे जगच वेगळे

जमतात जिथे सगळे ।

नाते जरी नसले तरी

असतात सारेच आगळे ।

उडवतात मग कशी

एकमेकांची दांडी ।

जणू प्रत्येकाच्या हाती 

असते जादूची कांडी  ।

उजाडताच येते आठवण

भेटल्याशिवाय गमत नाही ।

मित्रंशिवाय जवळचा तर

दुसरा कुणी असत नाही ।

घरी जे जे नसेल माहित

तेही जाणतात मित्र सारे ।

मैत्री मधे जीवही देतील

तोडून कठीण सारे पाहरे ।

गरीब श्रीमंत न भेद कुठला

मैत्री विना तो कोण सुटला ।

कृष्ण सुदामा सखे सोबती

धागा तोही नाही तुटला ।

Sanjay Ronghe

आस

सांग मी तुज शोधू कुठे
का असा तू लावला ध्यास ।
मनात आठवणींचा सागर
नी मिलनाची आहे आस ।

भिर भिर ही होते नजर
पडतात मंद का हे श्वास ।
का धडधडते ही छाती
वाटतो बरा का एकांत वास ।

हरवतो मग मीही मलाच
सोसतो हवे नको ते त्रास ।
एकेक क्षण होतो कठीण
चढते धुंद नी तुझेच भास ।

सारून तो मधला पडदा
ये ना सखे मज तुझा हव्यास ।
तुझ्याविना नको मज काही
आहेस तुच माझा एक श्वास ।
Sanjay Ronghe