नात्यात कुठला भास
असतो त्यात ध्यास ।
येते आठवण मनात
नी फुलतात मग श्वास ।
Sanjay R.
पंख लावून पाठीशी
दूर जावे आकाशी ।
दूर दूर ते आभाळ
करावे गूज ढगांशी ।
धरावा फेर थोडा
चांदोबाच्या उशाशी ।
उचलून चार चांदण्या
द्याव्या नेऊन सूर्याशी ।
परिकथांची ही दुनिया
घेतो वाचून जराशी ।
स्वप्न बघतो रात्रभर
संबंध कुठला कशाशी ।
Sanjay R.
अजूनही तरळतात पुढ्यात
त्याच त्या जुन्या आठवणी ।
शब्दही तेच गुंजतात कानी
गालावर हसू नी डोळ्यात पाणी ।
छोट्या छोट्या गोष्टींना मी मात्र
समजायचो तुझी ती गाऱ्हाणी ।
घट्ट बिलगून सारं कसं सांगायची
वाटायचं किती किती तू शहाणी ।
भरभर बोलत सुटायची जिव्हा
लगामच नव्हता, सुटायची वाणी ।
आता मात्र सारच झालंय शांत
बस मनातच उरली जुनी कहाणी ।
Sanjay R.