" नाकावरती रुमाल "

तंत्रज्ञानाची कमाल

होईल सगळीच धमाल ।

हवेच्या प्रदूषणाला

नाकवरती रुमाल ।

अंधार घालवाया

पेटवायची मशाल ।

सोसवत नाही थंडी

ओढायची शाल ।

पावसाचा बचाव

टाकायची तिरपाल ।

असेल पैसा तर

बांधायचा महाल ।

लाजताना होतात ना

गुलाबी गुलाबी गाल ।

रंगात दिसतो उठून

रंग एकच लाल ।

माणूसच माणसाचे

करतो किती हाल ।

त्यासाठी हवी आता

तलवार आणि ढाल ।

घोड्याच्या टाचेला

लावतात ना नाल ।

सुधारेल का जग

की तिरपिच राहील चाल ।

जगा आणि जगू द्या

करू नका बेहाल ।

Sanjay R.

" ओंजळ "

नको कुणाला सुख

असते दुःखच पाठी ।

नशिबाचा फेर सारा

बांधून दुःखाच्या गाठी ।

सोडवू कसे स्वतःला

करते दुःखच दाटी ।

दिवस रात्र करतो यत्न

पळतो सुखाच्या साठी ।

सुख म्हणे जसे पाणी

नाही प्रत्येकाच्या वाटी ।

ओंजळीत मावेल किती

करू कशी ती मी मोठी ।

Sanjay R.

आयुष्य शंभर वर्षाचे

लाभले आम्हा का जर

आयुष्य शंभर वर्षाचे ।

होऊन जख्ख म्हातारे

सांगा कसे हो जगायचे ।

ना होणार धड चालणे

जागेवरून कसे उठायचे ।

कळेल का कुणास बोलणे

प्रश्न असेल कसे बोलायचे ।

डोळे झाले आताच कमजोर

चष्मास कसे हो शोधायचे ।

कान होतील बधिर किती

मग नको नको ते ऐकायचे ।

दात नसेल एकही मुखात

काय कसे ते चावायचे ।

नको नको ते म्हातारपण 

जगू दे असेच मज जगायचे ।

Sanjay R.

" भीती आम्हास कुणाची "

भीती आम्हास कुणाची
वाटे आमच्याच मनाची ।
अंतरात दडून सारे
येते आठवण तयाची ।

भीती दाखवी कोणी कधी
दयनीय स्थिती हृदयाची ।
लागे मग सदा काळजी
मंद गती होई श्वासांची ।

नको दाखवू तू रे भीती
सावली तुजवर स्वार्थाची ।
निर्भय आम्ही झालो आता
भीती न उरली चरितार्थाची ।
Sanjay R.

कशास म्हणू मी माणुसकी

कशास म्हणू मी माणुसकी
नि कशास न म्हणू ।
स्वार्थाने तर भरले डोके
हवा पैसा तो कुठून आणू ।

हवे थोडे सुख समाधान
अर्ध्यावरती कसा माणू ।
बघतो मी मग जमेल तिकडे
घेतो काढून जसा माझाच जणू ।

दुःख कशाचे सुख भोगतो
आनंदाला का उगाच ताणू ।
कलंक असू द्या माथ्यावरती
भूषण मजला त्याचेच म्हणू ।
Sanjay R.