मनातलं खुप सारं
मनातच असू द्या ।
गालावर फक्त
हास्य दिसू द्या ।
डोळ्यातली आसवं
डोळ्यातच असू द्या ।
आसवांची फुलं
डोळ्यातून गळू द्या ।
कान किती तीक्ष्ण
सारच त्यांना ऐकू द्या ।
चांगलं ते सोडून
बाकी सारं विसरू द्या ।
मुखी शब्दांचे भंडार
त्यांनाही थोडं हलू द्या ।
जिंकायचे असते मन
शब्द तशेच बोलू द्या ।
आभाळ विचारांच उरी
त्यालाही थोडं धावू द्या ।
गर्जनाऱ्या आभाळातून
बरसात सुखाची होऊ द्या ।
Sanjay R.
रे माणसा तूच रे बदलला
माणुसकी तर तूच विसरला ।
स्त्री तर होते माता, बहीण कुणाची
अर्धांगिनी ती आपूल्या पतीची ।
भार घराचा तीच उचलते
तिच्या विना रे पान न हलते ।
नाही अबला ती तर सबला
माया ममता ठाऊक तिजला ।
दुर्गा ती अनुसया ती
होते कधी तीच चण्डिका ।
घेऊनि तलवार रणांगणात ती
लढते येता प्रसंग बाका ।
पूजन करते जग सारेची
का विसरला तू माणसा ।
सन्मान हवा थोडा तिजला
मान देऊनी तू बघ जरासा ।
Sanjay R.
तू ये पुन्हा
पण लावू नको चुना ।
सांगतो तुला
कोण करतो गुन्हा ।
आरोप तुझा रे
आहे हा जुना ।
विचार न थोडं
तू आपल्या मना ।
सांगतो तुला
पुन्हा पुन्हा
आमच्या रे विना
होशील तू सुना ।
वळून बघ जरा
वाट बघतो पुन्हा ।
Sanjay R.
राजकारण म्हणजे गोंधळ
सत्तेसाठी चाले पळापळ ।
कुणी लावी फसवायला गळ
तर कुणी वाजवी नुसते टाळ ।
स्थान कुणाचे सत्तेत अढळ
धुवायचे हात वाहतोय नळ ।
Sanjay R.
जिकडे तिकडे
साम्राज्य धुक्याचे ।
दिसत नाही काही
अस्तित्व कुणाचे ।
श्वासाला कळ
डोळ्यात जळजळ ।
थांबतील का ठोके
एकदम हृदयाचे ।
हवेला इथे बंध
पसरला दुर्गंध ।
उपायच नाही
कृत्य हे माणसाचे ।
Sanjay R.
