कोमळ मनाचे पान
आहेस किती छान ।
घराची तू आन
तूच कुटुंबाची शान ।
सागरा इतके ज्ञान
कर्तृत्वात विज्ञान ।
आई ची माया
बहिणीची छाया ।
अर्धांगिनीचे आहे
तुजला किती भान ।
अंबा तू जगदंबा तू
देवतेचे तूच निशाण ।
झाशीची राणी तू
कृष्णाची राधा तू ।
विचारांची तू खाण ।
किर्ती तुझीच महान ।
रूप तुझे गं हजार
करू किती मी गुणगान ।
वंदन करतो तुज पूजितो
तूच आमुचा सन्मान ।
Sanjay R.
अशीच एक सायंकाळ
पक्षी निघाले घराला ।
मावळतीच्या सूर्याने
तांबडे केले आकाशाला ।
हळूच डोकावून बघते रात्र
निमंत्रण गेले अंधाराला ।
चांदणी शोधते चंद्र
येईल कसा तो अमावसेला ।
हिरमुसली चांदणी मनात
उरलेत दिवस किती पौर्णिमेला ।
Sanjay R.
जे जे असेल मनात तुझ्या
सारंच दे तू ओंजळीत माझ्या ।
स्वप्न सारी तुझी नि माझी
जपून ठेवील अंतरात माझ्या ।
असतील तारे दूर जरी फार
सांगतील तुलाच आठवणी माझ्या ।
Sanjay R.
गालात थोडं हसायचं
गुलाबासारखच फुलायचं ।
वाटलंच फार तर रुसायचं
क्षणात फिरून हसायचं ।
हास्य राखून थोडं गालावर
आनंदात छान दिसायचं ।
सुखद किती हा झुळझुळ वारा
सोबत त्याच्या थोडं झुलायचं ।
अथांग हे आकाश किती
मनसोक्त त्यात फिरायचं ।
हृदय हे कोमळ किती
अलगद त्यात शिरायचं ।
अनमोल हे जीवन किती
परतून परत जगायचं ।
Sanjay R.
अनजान था वो
फिर भी लगे पहचान पुरानी ।
हसता था जब वह
लगे यह तो मेरी ही कहानी ।
न जाने कब खो गयी
यादोमे उसके हुई मै दिवानी ।
निंद मेरी उसने चुराई
ख्वाबमे भी थी उसकी परछाई ।
देखती हु बस उसिको
छोड गयी मुझे अब मेरी तनहाई ।
Sanjay R.
