किती सोसायचे तूझ्या
शब्दांचे गहिरे घाव ।
तरीही का असे मज
अंतर जाणण्याची धाव ।
कासेनुसे समजावतो
माझ्याच मी मनाला ।
माझे मलाच कळेना
देऊ दोष मी कुणाला ।
आठवतो मीच आता
अर्थ तुझ्याच शब्दांचे ।
तेही आता आठवेना
करू काय मी मनाचे ।
Sanjay R.
ठरवूनच ठेवलं आता
कोण किती करतो याद ।
आता बघू या एकदा तरी
कोण दारावर देतं साद ।
ठेवून बसलो दार बंद
नव्हता कुठेच कसला गंध ।
एकमेकांना खेळवायचा
साऱ्यांनाच दिसला छंद ।
माणूस माणूस म्हणू कुणा
माणुसकी चा नाही अंश
स्वार्था पाई झाला वेडा
लोभा पोटी मारतो दंश ।
उघडुन ठेवले आता दार
एक मजला माणूस हवा ।
असेल नसेल कुणास ठाव
जीवा शोधतो त्याचा शिवा ।
Sanjay R.
वहीचे पान कोरे
शब्दांची बघते वाट ।
मनात विचार शून्य
भावनांची कुठे गाठ ।
उभ्या आडव्या रेषा
वाकले कुणी ताठ ।
संवाद मुक झाला
भरले डोळ्यांचे काठ ।
प्रवास नाही सोपा
सरळ जरी ही वाट ।
बघ वळून तू मागे
फिरवू नकोस पाठ ।
Sanjay R.
वळून मागे एक क्षण
तू तर बघतच नाही ।
विचार मनात तुझाच
का कसा जात नाही ।
आली आठवण की
डोळ्यापुढून जात नाही ।
शोधतो भिरभिर तुला
कुठेच मला दिसत नाही ।
करू काय आठवणींचे
निघता ती निघत नाही ।
उठ बस तुझीच चाहूल
पापणीही हलत नाही ।
तहानभूक हरली आता
कशात मन लागत नाही ।
तुझ्याविना तर शून्य सारे
आता जगावे वाटत नाही ।
Sanjay R.
फक्त चार शब्दांचे बोल
असावा त्यातही स्नेह ।
फुलते मनाची पाकळी
झुलतो अवघाचि देह !
Sanjay R.