जीवनाची गाडी
जन्म ते मृत्यू ।
आरंभ ते अंत
दोन टोकाचे स्टेशन ।
मधे अनेक थांबे
आपण फक्त बघायचं ।
कुठे थांबायचं
कुठे निघून जायचं ।
मार्गात प्रवासी अनेक
उतरणारे चढणारे ।
जीवाच्या आकांताने
फक्त जगणारे ।
कुणी हसरा
कुणी लाजरा ।
रडकाही वाटतो
कधी कधी साजरा ।
सुख आणि दुःख
त्यात विरोधाभास ।
चालायचंच हे
थांबे वरी श्वास ।
Sanjay R.
विचार तुमचे अहिंसेचे
पाठ गिरवू स्वावलंबनाचे ।
बापू तुम्ही थोर किती
महत्व सांगितले स्वच्छतेचे ।
हाल अपेष्टा आत्यचार
शासन तेव्हा इंग्रजांचे ।
स्वाभिमान नव्हता उरला
भवितव्य होते धोक्याचे ।
लढा पुकारला तुम्हीच तेव्हा
फेकले शासन परक्यांचे ।
दिले स्वातंत्र्य तुम्हीच आम्हा
मार्ग दाखवले जगण्याचे ।
महात्मा म्हणू की पितामह
आभार आम्हा सगळ्यांचे ।
करतो नमन शतवार आता
प्रभाव सारे विचारांचे ।
Sanjay R.
कळते मज सारे
मन वळत नाही ।
ध्यास तुझा लागला
नेत्रही ढळत नाही ।
सदा घेतो मागोवा
पाय पळत नाही ।
कुठे कशी ग तू
तुला ही कळत नाही ।
थांब जराशी आता
मीही छळत नाही ।
तुझ्या विना कसा मी
हृदय ही जळत नाही ।
Sanjay R.
हृदयाची माझ्या व्यथा
का तुला कळणार नाही ।
जीवात जीव नसतो
मनाचे तर कळतच नाही ।
अजूनही आस मनाला
नजर शोधते दिशा दाही ।
कधी संपेल हा अबोला
सांगशील का तू मज काही ।
आठवणीच करतो ताज्या
शब्दांना का अर्थ नाही ।
आता वेदना मी सांगू कुणा
कळेल तुज यात स्वार्थ नाही ।
Sanjay R.
उडे केस भरभरा
उनाड किती हा वारा ।
सावरू कसे मी मज
पदर थांबेना जरा ।
का छळतोस सारखा
कुठला रे हा इशारा ।
वरून थेंब पडती
आल्या पावसाच्या धारा ।
अंगही हे झाले ओले
फुलला मनी पिसारा ।
थांबना तू रे जरासा
देई स्पर्श ही शहारा ।
संगे तुझ्या मी नाचते
टाक तोडून पहारा ।
झाले तुझीच आज मी
दे मजसी तू सहारा ।
Sanjay R.
