माणुसच माणसाचा
कसा दुष्मन झाला ।
नारपराधांची नाही
उरली तमा त्याला ।
रणांगणात लढण्याचे
उरले नाही सामर्थ्य ।
लपुन छपुन मारायचे
यातच त्यांचा स्वार्थ ।
रक्तपात घडवायचा
एवढेच त्यांचे उद्दीष्ट ।
अविचारी झालेत ते दुष्ट
अभागी मात्र भोगतो कष्ट ।
पांढरा स्वच्छ शांतीध्वज
शरमेन लाल झाला ।
नाही उरली दया माया
माणुसच माणसाचा वैरी झाला ।
Sanjay R.
नाही तुज मी
निराश करणार ।
नाही तुज मी
दुर सारणार ।
जीव जडला
तुजवर माझा ।
असा कसा मी
तुला सोडणार ।
Sanjay R.
चित्रावरुन तुझ्या
मज एक कवीता सुचते ।
सुरेख कीती तु
हवी हवीशी दिसतेस ।
गोड मधुर ते हास्य तुझे
जशी गुलाबाची कळी खुलते ।
दुर भरारी घेउनी मन
तुझ्याच मनात जाउन झुलते ।
Sanjay R
नाही धरवत धीर आता
आठवणींचा डोंगर झाला मोठा ।
प्रत्येक क्षण एक युगाचा
दिसे दिवस रात्र तुच स्वप्नपटा ।
Sanjay R.
पाठशीवणीचा खेळ खेळतो
लपतो ढगांच्या आड ।
थकले वाट बघुन त्याची
कोमेजले बघ ते झाड ।
Sanjay R.
आठवणीत असा तुझ्या
क्षण एक एक जातो ।
सोबत असताना तुझ्या
स्वतःलाही विसरुन जातो ।
आली थंडी पडला पारा
गार गार झोंबतो वारा ।
अंगावरती करतो मारा
कुडकुडतो हा पसारा ।
Sanjay R.
पर्वतरोही सारे आपण
सर करायचा आहे गड ।
मनात आत्मविश्वास हवा
कहीच जाणार नाही जड ।
Sanjay R.
अपने ना रुठे कभी
इरादे ना हो झुटे कभी ।
बात ना रुके कभी
दिल ऐसे ना तुटे कभी
Sanjay R.
भुत संशयाच
मानगुटीवर बसल ।
गाडं जिवनाचं
तिथच फसलं ।
भोगायच स्वता:लाच
कोणी कितीही हसलं ।
नशीबाचा खेळ सारा
कुणास ठाउक का ते रुसलं ।
लपवतो सारी दुखः
ह्रुदयात बघा सारच ठुसलं ।
Sanjay R.
मणभर ओझ घेउन डोक्यावर
निघतो रोज मी जगायला ।
थकलो कुठ ठेउ ओझ आता
मंद झालेत श्वास तरायला ।
Sanjay R.
